Verslag van de Carbage Run (zomer editie) 2013

Zondagavond 7 juli 2013 rond de klok van 20.30 uur zijn we vanuit Breda vertrokken naar Balkbrug, waar we voor de derde keer de nacht voor de start zullen doorbrengen in Hotel Eetcafé d' Olde Heerd.

In tegenstelling tot voorgaande jaren waren we het enige aanwezige Carbage Run team. Aan de bar zaten nog twee mensen die een stukje Pieterpad aan het lopen waren, een wandelroute van Pieterburen in Noord Groningen naar de Sint-Pietersberg in Zuid Limburg. Dan pakken wij toch liever de Beamer voor een tripje door Europa. Verder was het aardig leeg in d' Olde Heerd, terwijl als je de barman (tevens eigenaar)  moet geloven, het normaal gesproken altijd stampvol zit met gasten van internationale allure, om nog maar niet te spreken van de plaatselijke biljartclub die de boel ook wekelijks afbreekt. Vanavond had de kat het gewonnen van de biljartclub, want die heeft heel de avond liggen slapen op het biljart. Sterke verhalen en goed getapte glazen bier zorgden toch weer voor een gezellige avond.

Iets over 8.00 uur reden we de volgende ochtend de parkeerplaats van de Evenementenhal in Hardenberg op, het startpunt van de Carbage Run 2013 Zomereditie. Meteen heel wat foto’s gemaakt van de overige teams. Sommige teams hadden weer aardig hun best gedaan op hun bolides, zoals bijvoorbeeld Thomas de Trein en een Volkswagen bus in de vorm van een helikopter, compleet met staartstuk en rotor.

Andere teams plakken twee stickers op hun Volvo en vinden het dan wel best. Het maakt allemaal niet uit. In elk geval zoals vanouds een hoop rook en kabaal.

Om een uur of 10.00 komt alles in beweging en krijgen we de opdrachten en route voor vandaag. Die brengt ons via Bottrop, Frankfurt, Würzburg, Wörnitz, Nördlingen, Donauwörth, Ulm uiteindelijk naar Mengen.  Veel snelweg vandaag zoals gebruikelijk op de eerste dag om maar zover mogelijk weg te komen. 

De opdrachten van vandaag bestaan uit vragen waarvan de antwoorden plaatsnamen zijn die we moeten fotograferen, zoals: Maak een foto van het plaatsnaambord (incl. teamlid) van de geboorteplaats van een bekende Duitse zanger (ook in NL bekend) wiens eerste hit gebaseerd was op een Poolse Polka melodie. Het antwoord hierop is Dennie "Hoeba Hoeba Hoeba Hop" Christian (met het liedje  Rosamunde) geboren in Bensberg (bij Keulen).

Daarnaast maken we nog een omweggetje naar het dorpje Dattenberg (bij Linz/Rhein) voor de bonusopdracht van vandaag:  Maak een foto van je auto naast een helikopter van het merk Robinson.In Nederland, waar we nog internet op de telefoon hebben, hebben we een onderhoudsbedrijf gevonden in Dattenberg.

Daar aangekomen was het nog wel even zoeken. Het is een onopvallende loods met een kleine vermelding. Vanaf de straat valt het nauwelijks op dus rijden we het terrein op, via de poort om de loods heen. De deur van de loods staat open en binnen staan een aantal vliegmachientjes, onder andere een Robinson helikopter. Aan een aardige mevrouw leggen we uit wat we komen doen en vragen we of we de auto er even naast mogen zetten. Dat mag, als we maar heel voorzichtig doen, want zo blijkt, de Robinson is gloednieuw. Hij heeft alleen nog maar een testvlucht gemaakt in Amerika. Voorzichtig parkeer ik de Beamer ernaast en John maakt snel een paar foto’s. We zijn het tweede team vandaag en ze gaan over een half uur sluiten, aldus de aardige Duitse dame. Da’s mooi. Weinig teams zullen deze bonuspunten pakken lijkt ons.

De finishlocatie in Mengen is Regio Airport Mengen. Pas rond 22.30 uur komen we aan. Veel gereden en alle overige opdrachten ook uitgevoerd. Ze blijken, mede dankzij onze secondanten thuis, ook allemaal goed te zijn, dus maximaal gescoord en na dag 1 bovenaan in het klassement. Tevreden zetten we onze tent op, trekken een paar pilsjes open en ouwehoeren we nog een tijdje met een paar Friese deelnemers.  Een zeer geslaagde eerste dag. Na een koude douche uiteindelijk de slaapzak opgezocht.

Dag twee begint iets minder. De beamer start moeilijk. Als hij aanslaat en we een paar meter hebben gereden roept John: “We hebben een probleem”. Waar we gereden hebben ligt een straal benzine en onder de auto vormt zich een aardige plas. Een lekke benzineleiding dus. Auto op de krik en eerst even sleutelen. Gelukkig is de benzineslang net lang genoeg. Stukje eraf, nieuwe slangklem en we kunnen weer verder.

De route van vandaag brengt ons via Zwitserland, waar we het grootste deel van de dag zullen rijden, naar Turijn in Italië. Iets te veel snelweg naar onze zin, maar het zij zo. Voor de grens met Zwitserland monteren we onze zelfgemaakte demper in de uitlaat. De Zwitserse douane en politie schijnen niet zo van hard geluid te houden was ons op voorhand medegedeeld en de Beamer maakt een aardig kabaal zonder de einddemper, vooral in de bergen en in tunnels galmt het lekker. Al heb je altijd baas boven baas getuige onderstaand filmpje. We dachten even in de Cannonbal Run terecht gekomen te zijn. (let niet op de datum bij onze filmpjes, die klopt niet).

 Al snel vrezen we dat we deze dag niet alle punten zullen gaan halen. Zo luidt een van de opdrachten: Smelt de inhoud van een 200g verpakking fonduekaas van het merk Appenzeller op je motorblok. Maak foto’s ter goedkeuring en lever de lege verpakking in bij de jurytafel. In de supermarkten hebben ze alleen fonduekaas van een ander merk dus de kaasspeciaalzaak opgezocht. Daar horen we dat dit niet of nauwelijks te vinden is omdat het een seizoen product is en alleen in de winter verkrijgbaar. Na nog enkele kaaswinkeltjes en de grootste supermarkt in de stad te hebben bezocht geven we het op.

Gelukkig hebben we al we een paar opdrachten volbracht, zoals de opdracht om een bankje op het dag van de auto te zetten en daar vervolgens in te gaan zitten. Verder gaan we ons concentreren op de bonusopdracht van vandaag: Neem een Italiaanse vrouw mee naar de finish met een zo groot mogelijke voorgevel (Een levende persoon (geen dier) van het vrouwelijke geslacht met de Italiaanse nationaliteit die zich met het team bij de jurytafel komt melden wordt goedgekeurd. Deze vrouw moet beschikken over een geldig Italiaans paspoort en deze ook bij zich hebben. Deze vrouw mag geen deelnemer zijn van the Carbage Run. De foto in het paspoort moet duidelijk aantonen dat het deze persoon betreft. Het paspoortnummer wordt genoteerd en deze persoon kan zich niet meer met een tweede team komen melden. De jury zal met een meetlint de borstomvang meten. Het team dat de Italiaanse vrouw met de grootste borstomvang meeneemt krijgt 10 punten, het team met de tweede grootste krijgt 9 punten, etc. Zo zijn er slechts 10 teams die punten kunnen verdienen met deze opdracht).

Het plan is om op tijd richting finish te gaan en daar in de buurt een restaurantje te zoeken om wat te eten en wellicht dat daar een meegaand type te vinden is. Vlak voor de finishlocatie, het Cerrina Race Track, is een dorpje – niet meer dan een straat – met een bomvol restaurantje. Ik stop de auto voor de deur en John loopt naar binnen. Aan de enige vrouw die engels spreekt vraagt hij of we een hapje kunnen eten en meteen ook maar de hamvraag of ze toevallig mee wil naar de finish (zonder erbij te vertellen wat precies de bedoeling is). Er is een familiefeest aan de gang (type maffia) en we kunnen eten, maar moeten wel 20 minuten wachten want dan gaat heel la famila naar de achterzaal waar het feest gaat beginnen. De tweede vraag wordt niet direct beantwoord.

Als er na naar een half uur twee pizza’s op tafel staan kaarten we de hamvraag nog eens aan. Het is een aardige meid alleen mist ze juist datgene wat punten kan opleveren. Maar als er niet veel teams slagen in deze opdracht hebben we misschien toch nog een paar extra puntjes. Wat erg jammer is, is dat er een meisje werkt, waar we zeker punten mee zouden scoren (ik schat een top 3 score) die heel graag mee wil, maar niet weg mag van de capo di tutti capi. Hebben wij weer. Rond een uur of 22.00 rijden we met onze Italiaanse vrouw, nog steeds onwetend van de werkelijke bedoeling,  richting finish. Zij denkt alleen wat fraai gepimpte auto’s te gaan bekijken, maar ze blijkt erg sportief en doet niet moeilijk als het meetlint te voorschijn wordt gehaald. Jammer genoeg hebben 21 van de 548 teams een vrouw meegenomen en scoren we geen punten. Maar, een gezellige avond hebben we wel. Nadat we haar netjes hebben teruggebracht drinken we nog wat met haar en haar vrienden in de bar van het restaurant. 

Na terugkomst is het een drukte van jewelste op het finishterrein, stapvoets rijden we door een joelende feestende menigte richting camping. Een prachtige gewaarwording.

Als de tent staat trekken we nog een paar pilsjes open en nemen plaats in de tuinstoeltjes van de buurman die al in zijn tent ligt te ronken. Terwijl wij onderuitgezakt in de stoeltjes met de voetjes op tafel gezellig aan het ouwehoeren zijn, komt ineens de buurman vloekend en tierend uit zijn tent gekropen. Hij kan niet slapen door onze onzinnige verhalen brult hij. We moeten wegwezen en weet ik wat hij allemaal nog meer roept, terwijl hij vervolgens tegen zijn eigen saaie Volvo aan gaat staan te pissen, de vuile smeerlap. We hebben hem snel terug naar bed gesommeerd, de mafketel.

Op dag 3 rijden we van Turijn naar het natuurpark Camargue, een moerasgebied in de Zuid-Franse Rhônedelta, vooral bekend vanwege de in het wild levende grijswitte Camargue paarden. De vraag is natuurlijk of deze beestjes, nadat 548 lawaaierige scheurijzers dwars door hun leefgebied geknald zijn, van schrik geen andere habitat gezocht hebben. Vandaag een foto-opdracht die uit 5 uitsneden van foto’s die langs de route zijn gemaakt bestaat. De bedoeling is dat we een foto van dat gehele object maken inclusief achtergrond en een teamlid. Elke goede foto is 2 punten waard. Tijdens de route maken we 3 foto’s (waarvan achteraf er maar twee worden goedgekeurd). Ook de bonusopdracht,  neem een officieel Frans programmaboekje van de Tour de France 2009 mee, hebben we niet. Jammer, maar vandaag laten we dus wat punten liggen. Maar we hebben wel veel plezier. Onze mp3-geluidjes doen doet het goed, vooral het paard. Let op de verbaasde blik van de bouwvakker op het eerste onderstaand filmpje. Ook is het geweldig om met een aantal auto's door een druk stadje of dorp te rijden met alle geluiden, toeters en bellen. Leuk voor de mensen en leuk voor ons! Klik hier meer filmpjes.

 

De route verder is prachtig,  op de Mont Ventoux staan al vele campers langs de kant voor als de Tour de France langs komt over enkele dagen. Wij vormen een mooi voorprogramma met z’n allen. Onderweg stoppen we even bij een Mc Donalds om wat te tweeten en facebooken via de Wi-Fi. En, omdat we nog niet gegeten hebben, doen we dat ook maar meteen, alhoewel we allebei eigenlijk niet van die zooi houden. Later zullen we daar ook spijt van krijgen. Bij de finish hebben ze namelijk Paella die er heerlijk uit ziet. We doen ons best om de enorme porties ook nog naar binnen te werken. 

Behalve de Camargue paarden hebben ze daar ook muggen, hele kleine klootzakjes, en veel, heel veel. Nu waren we daarvoor wel gewaarschuwd, maar hadden (eigenwijs als we zijn) toch niets meegenomen om deze etters op afstand te houden. Van de twee Friese gasten, waar we weer gezellig mee aan het drinken zijn, krijgen we een flesje spul, maar of het is al te laat of de muggen hebben er schijt aan. Resultaat, in totaal zo’n 100 bulten verspreid over armen, benen en nek.

Bij het vertrek de volgende ochtend is de tussenstand bekend. We staat op plaats 25. Vandaag rijden we via onder andere Nime, Montpellier en Toulouse richting Andorra, waar we zullen overnachten op het Grandvalira Circuit op zo’n 2400 meter hoogte. De opdrachten voor vandaag: spullen verzamelen! We moeten 3 voorwerpen mee te nemen naar de finish, een Unox-muts, een levende Spaanse vlieg en een tube Lubrix Anal Gel. Een mooie route vandaag en we zijn lekker aan het sturen, ondertussen zoeken we weer een Mac, zodat we even wat informatie op internet kunnen zoeken omtrent de opdrachten. Als we al een heel eind voorbij Toulouse zijn, vinden we er een. Voor de anal gel zullen we een seksshop moeten vinden, maar die komen we niet meer tegen blijkt. Toulouse was de laatste plaats waar we die wellicht hadden kunnen scoren. We vallen terug in onze fout van voorgaande jaren en zijn vandaag weer te hard van start gegaan. De Unox-muts laten we maar voor wat het is en we concentreren ons maar op de Spaanse vlieg. In tegenstelling tot de naam doet vermoeden is het geen vlieg maar een kever.
 
Het beestje, ook wel Cantharide of “Lytta Vesicatoria” in het Latijn genoemd, staat bekend om de lustopwekkende werking. Via Wikipedia leren we dat dit beestje voornamelijk op planten uit de kamperfoeliefamilie en de olijffamilie voorkomt. Het is een mooie kever, die ongeveer 18 tot 22 millimeter lang wordt, Hij is groen van kleur is met een metaalglans over de gehele bovenzijde van het lijf. We gaan op zoek. We rijden ergens een weggetje in met aan beide kanten begroeiing en kijken even of er iets beweegt in het struikgewas. Niet echt kamperfoelie of zoiets, meer onkruid. Hier moeten we niet zijn denken we en springen weer in de auto.

"Hee", zegt John, er zit iets op mijn been! En wat blijkt? Een kleine groene kever is geheel uit eigen beweging via het been van John bij ons in de auto gestapt. Ja, we weten het zeker, dit is een Spaanse vlieg, een kleintje, maar het is er een. Voorzichtig stoppen we hem in een luciferdoosje en leggen dat onder in de koelbox. Hopen dat hij blijft leven tot vanavond. Onze vrees dat we de dag zonder punten zouden moeten afsluiten is verdwenen.

Aangekomen op het Grandvalira Circuit op zo’n 2400 meter hoogte hopen we dat onze kleine vriend nog in leven is. Eerst zetten we de tent op. Was het beneden nog lekker warm, hier op deze hoogte is het rond het vriespunt. Een wereld van verschil. We zouden de skies van het dak kunnen halen en de besneeuwde bergtoppen kunnen afdalen. In plaats daarvan halen we het luciferdoosje uit de koelbox een gaan richting jurytafel. Gelukkig, ons Spaanse vliegje beweegt nog een beetje en zorgt voor de enige punten van deze dag. We laten hem snel weer vrij. Hij zal wel even bij moeten komen na de lange reis in de koelbox. Gelukkig heeft hij niet aan ons bier gezeten.

Daarna gaan we weer maar naar beneden, de warmte weer opzoeken. In Andorra is het overigens goed toeven. We eten en drinken in een hotel voor € 15,00 de man en gooien de tank vol benzine voor € 1,27 per liter. Zo kan het dus ook.

Later die avond, als we voor de tent zitten, steken we de barbecue-emmer aan voor de warmte. Dat scheelt een slok op een borrel. Al snel komen er meerdere runners rond de emmer zitten en wordt het nog een lange gezellige avond met veel bier. Een fles Absint (70+% alcohol) zorgt ook nog voor wat extra warmte.

Wat gaat zo’n week toch snel. Dag 5 is alweer aangebroken. We breken de tent af, helpen onze buren met een lege accu weer op weg met behulp van de startkabels van het team met de Wartburg, en gaan weer rijden. Vandaag, op de route naar Barcelona, weer een foto-opdracht die uit 5 foto’s bestaat. Row14 (de finishlocatie) mag niet eerder open dan 17.00 uur. We moeten dus finishen tussen 17.00 en 20.00 uur. De prijs uitreiking is om 22.00 uur. Dat moet lukken want we hoeven vandaag niet zoveel te rijden. Halverwege de dag hebben we nog geen opdracht gedaan. Zijn we weer te hard van start gegaan? Uiteindelijk maken we nog twee foto’s, goed voor 4 punten.

Omdat er de laatste avond geen camping is hebben we een hotel geboekt in Castelldefels, net na Barcelona en recht aan het strand. We besluiten daar eerst maar naar toe te rijden en een verfrissende duik in zee te nemen, daarna lekker douchen, ook nog wat te eten en dan pas naar de finishlocatie te gaan. Bij het hotel staan nog een paar andere teams. Helaas geen kamer met zeezicht,  maar wel eindelijk een douche met warm water. Best lekker na een week.

Bij de finishlocatie worden we door iemand van de organisatie van de snelweg een onverharde zijweg ingestuurd, om vervolgens een stukje verder door een Spanjaard met een geel hesje weer de snelweg te worden opgestuurd net als het team voor ons. We snappen er geen hout van. Om terug te komen moeten we weer een hele tour langs het vliegveld maken om weer op dezelfde weg uit te komen. Weer worden we vanaf de snelweg een zijweg ingestuurd en vragen deze keer wat de bedoeling is. Die rare spanjool had ons blijkbaar de andere kant moeten opsturen, dus deze keer luisteren we niet naar hem en rijden richting finish. Row 14 ziet er van buiten uit als een vervallen schuur en ook de finishboog die voorgaande jaren bij de eindstreep stond ontbreekt. Geen spectaculaire binnenkomst met slechts een handjevol mensen aan de kant die het hebben kunnen vinden blijkbaar. Erg jammer!

In Row 14 kost een pilsje normaal gesproken € 8,00 a € 9,00. De organisatie heeft er nog wat af gekregen, maar nog altijd betalen we € 5,00 voor een klein glas bier. Alleen zijn ze blijkbaar niet gewend aan bierdrinkers want het bier is al snel op. Er zijn meerdere barretjes waar lange rijen mensen staan te wachten op hun pilsje. Nee, Row 14 is een beetje een misser wat ons betreft, maar volgens de organisatie hebben ze nog nooit zoveel moeite gehad om een finishlocatie te vinden als in Barcelona.

Omdat we toch weer dorst hebben besluiten we om toch maar wat bonnen te kopen in afwachting van de prijsuitreiking. Het eerste pilsje hebben we redelijk snel te pakken. Ondertussen wordt de orginaliteitsprijs uitgereikt aan Thomas de trein en wordt de oudste deelnemer van 94 jaar!!! op het podium nog eens in het zonnetje gezet. Respect voor deze man die er vorig jaar ook bij was. Nadat de teams die 1, 2 en 3 geworden zijn, zijn  gehuldigd, gaan we voor het volgende pilsje.

Dat valt niet mee, de ene tap is leeg, bij de andere bar ook en daar staat iemand op zijn dooie gemak met flesjes bier glazen te vullen. Dat schiet ook niet op. Nog 1 bar over. Een rij van hier tot Tokio en ongeveer drie kwartier later hebben we dan ook eindelijk ons tweede pilsje van vanavond. We praten nog wat met andere teams en met de mannen van de organisatie.

Zaterdagochtend zitten we iets na 7.00 uur aan het ontbijt, een Continental breakfast ofwel een eenvoudig ontbijt van brood met jam en koffie. Dat kun je wel zeggen, zo continental heb ik ze nog nooit gegeten. Wel snel op zo'n eenvoudig ontbijtje, zodat we om 7.30 uur in de auto zitten voor de rit naar Breda van precies 1450 kilometer. Met drie pitstops van respectievelijk 8, 9 en 8 minuten (om te tanken, plassen en snel wat eten en drinken te kopen) komen we precies om 22.00 uur aan in Breda. Het was weer een geweldige run, een mooi avontuur. De Beamer heeft het ook weer voortreffelijk gedaan. Volgend jaar zijn deze Carbage Run veterans weer van de partij!


Door: Martin 

PS: Inmiddels hebben we ook de definitieve uitslag ontvangen. We zijn 19e geworden van de in totaal 549 teams! Toch nog een beetje geklommen na de 25e plaats halverwege de Run dus wij zijn tevreden.

Check alle foto's:

As Soon As Possible

We zijn weer veilig thuis, na een schitterende Carbage Run 2013. Een rit van vele kilometers en lange dagen, zodat van het tussendoor bloggen niets terecht is gekomen. Het verslag moet dus nog geschreven worden en volgt A.S.A.P!

Klaar voor de start

Na twee klusavonden deze week zijn we zo goed als klaar voor de start. Zaterdagochtend brengen we nog een laatste bezoek aan onze sponsor Autobedrijf Van Boxel om de versnellingsbakolie nog wat bij te laten vullen en dan vertrekken we zondagavond richting het noorden, naar Hotel Eetcafé d' Olde Heerd in Balkbrug op precies te zijn, zo’n 15 km van de start in Hardenberg, waar we zoals gebruikelijk overnachten.

Ondanks andersluidende adviezen van ons garagebedrijf hebben we besloten de radiateur lekker te laten zitten. Toen we de de Beamer een paar weken geleden weg brachten voor de APK constateerde we zelf een lek aan de linkerkant en volgens de garagist lekte hij (ook) aan de rechterkant. Maar het lijkt toch allemaal wel mee te vallen. Vanaf zaterdag tot heden heeft hij niet of nauwelijks gelekt (we hebben er een wasmachineopvangbak onder gezet). We gaan het er gewoon mee doen. We nemen wel wat radiateur lekstop spul mee en voldoende water. Het moet ook niet te gemakkelijk gaan allemaal.

Voor de uitlaat hebben we nog een demontabele demper gemaakt van een conservenblik met gaten en dempingsmateriaal voor het geval dat we problemen zouden krijgen met The Law in verband met het geluid. Werkt als een dolle!

Ook de stickers van onze laatste sponsor, Direct autorijschool, op de auto geplakt en een speaker bevestigd op het dak voor de geluidjes. Na meerdere hoorns en huiskamerspeakers te hebben geprobeerd is de uiteindelijke keus gevallen op een klein formaat speaker (alweer op zolder gevonden!) die precies klemvast onder de skies op het dak past en we verder alleen met wat klittenband hebben vastgezet.

Omdat we tot op heden alleen maar ruis hebben gehoord op ons “bakkie” hebben we toch maar besloten dit er weer uit te kegelen, omdat we het gat in het dak dan weer kunnen gebruiken voor de kabel van de speaker op het dak. Of het bakkie is niet goed of iedereen is gestopt met de deze (in de jaren 80 zo populaire) hobby. Zelfs op kanaaltje 14 horen we niemand “stand by” of  “breaky break” roepen. Misschien heeft het Midlandje er gewoon geen zin meer in. Wij doen er niet moeilijk over; eruit met dat ding en om het gat in ons opbergmeubel weer op te vullen hebben we daar de omvormer (12 volt naar 220 volt) bevestigd.

Als laatste hebben we alvast een hoop spullen ingeladen, koelbox, luchtbedden, slaapzakken, tent, bbq enzovoorts, zodat we zondag alleen nog de rugzak met schone sokken enzo hoeven in te laden. Met andere woorden: Wij zijn er klaar voor!

Door: Martin

En het was nog lang onrustig in het Mastbos

Vanavond, tijdens onze voorlopig laatste klusavond, moeten we het doen met alleen een potje witte verf en twee hele kleine penseeltjes die ik wederom op zolder had gevonden. John heeft zijn gereedschapkist eens lekker thuis gelaten. Met de witte verf gaan we de letters op de banden accentueren. Maar eerst een geluidshoorn testen. Ik ben heel de week op zoek geweest naar de meest belachelijke geluidjes (mp3tjes) en zeer benieuwd hoe die klinken uit de hoorn, die op het dak zou moeten komen. Behalve de hoorn testen we ook nog een huiskamer speaker. De hoorn valt namelijk ietwat tegen (niet hard genoeg volgens ons al denkt de buurt daar vanavond wellicht anders over) maar de woofer van de speaker is nadat een zooitje kippen "Old MacDonald had a farm" hebben getokt, helemaal gescheurd. Die kon het ook niet bolwerken. Conclusie; er moet een grotere hoorn komen.

Nadat de banden voorzien zijn van witte letters, gaan we met de verf nog nat de Beamer naar Galder brengen, naar onze sponsor Leo van Boxel van Autobedrijf Van Boxel. Leo, in Galder bekend als Dun Lee, gaat onder andere weer voor de APK zorgen. Eerst even tanken, want anders gaan we niet ver komen.

De route richting Galder, een dorp op zo'n 10 kilometer afstand van Breda, dat is uitgegroeid van een te verwaarloze nederzetting in de 10e eeuw tot een dorp met vandaag de dag krap 1000 inwoners, drie tapvergunningen en een heus autobedrijf dus, loopt dwars door het Mastbos, het bekendste en drukste bos bij Breda en een van de oudste bossen van Nederland, dat zijn naam dankt aan de vele grove dennenbomen die vroeger 'mastbomen' werden genoemd en ooit hout leverden voor het vervaardigen van masten voor de schepen van de VOC. Maar wat kan ons dat allemaal schelen? Helemaal niets, wij proberen alleen zonder door oom agent te worden gespot zo snel mogelijk bij Dun Lee te komen.

En waar vroeger een paardentram van de Ginnekensche Tramweg Maatschappij vredelievend door het Mastbos reed, trappelde de paarden onder de motorkap van de Beamer als een stel bezetenen, om alle diertjes in het bos de stuipen op het lijf te jagen. En dat is bijzonder goed gelukt, wat een geluid! Komt dat horen:

 

Bij Leo aangekomen constateren we dat er toch nog iets lekt bij de radiateur. Een extra klusje voor Leo dus. En dat de zojuist wit geverfde letters nog niet droog waren blijkt wel uit het feit dat ondanks dat de banden nu stil staan, ze er nog uit zien alsof ze met 100 kilometer per uur vooruit gaan.  De deur van het bedrijf staat nog open en er is nog een monteur aan het werk. "Ik verwacht Leo elk moment terug", zegt hij en daar was geen woord van gelogen want nog voordat hij is uitgesproken komt Leo strak in zijn wielrennerspak binnen fietsen, totaal bezweet en afgepeigerd alsof hij net maar liefst 60 kilometer gefietst heeft. "Ik heb net maar liefst 60 kilometer gefietst", zegt Leo. Oh, toch dus en terwijl Leo aan het bijkomen is schrijven wij nog even op wat hij verder nog moet doen. Wat wel zeer frappant is, is dat de trillingen waar we de afgelopen jaren zoveel last van hadden, tijdens de rit naar Galder, spontaan verdwenen blijken te zijn. Volgens Leo zou dat best kunnen komen omdat we (in plaats van de M3 velgen) nu alle vier de velgen en banden hebben vervangen door de normale velgen met de winterbanden. Ja, want breeeje baaandjes bla bla bla en speling hier en daar enz. enz, draagarmen zus en zo ....etc. etc. Afijn de expert aan het woord. Wij vertrouwen er weer helemaal op dat het goed komt. En, zoals te doen gebruikelijk, alles zo gratis mogelijk natuurlijk!  Na nog wat slap geouwehoer keren wij weer terug naar huis. We horen het wel als de Beamer klaar is.

 

Door: Martin

 

 

 

Volle bak ambiance…….

Dat dachten wij niet, toen het 27mc bakkie was aangesloten. De term “radio-stilte” was erg op zijn plaats. Vage knopjes op het Midland-bakkie boden ook geen soelaas.

 

Heb ik daar weer een gat in het dak voor gemaakt! Er staat een ietwat aftandse antenne pontificaal rechtop achter op het dak. De gedachte gang was om contact met andere teams en/of slap geouwehoer met wie maar op het –vroeger- zo druk bezochte kanaaltje 14 zou huizen. In het nieuwe tijdperk lijkt niemand meer in het kitchwereldje van het bakkie te geloven. Edoch, het zit erin en wie zien het wel!

Verder nog wat puntjes op de i gezet. Want we zitten in de afrondende fase. Volgende week een laatste avondje ingepland. En dan gaat de tocht naar Garage Leo van Boxel in Galder, die alles uit de kast gaat halen om onze roaring shark een frisse apk aan te meten. Wij hebben alles uit de kast gehaald om dit zo moeilijk mogelijk voor hem te maken. We zullen zien of we dit jaar op of over de lijn zijn gegaan. Leo succes in ieder geval, we geven hem bijna een maand om het juiste moment uit te zoeken.

Wat hebben nog meer gedaan. Gestofzuigerd in en om de auto. In de auto, omdat er bende van vorig jaar in lag, en heel veel zaagsel. Om de auto, omdat de loods langszaam aan het vergoren was.

 

 

De beamer is bijna klaar voor de strijd/slijtageslag nr 3. In de hoek van de loods staan een bult vuilniszakken/uitlaatdemper/stukken metaal/overbodige kromme velgen, een stilleven dat aantoont……er is de afgelopen weken VEUL GEDAAN.

Door: John

Slangenklemmen en giraffenleed

Nadat sedert vorige week de zijruiten achter niet meer van glas zijn, maar van roestig ijzer moest een en ander afgelopen woensdagavond nog wel even afgekit worden om eventuele windgeluiden buiten de auto te houden. Misschien niet alle
windgeluiden, maar meer in het bijzonder die windgeluiden die ontstaan door het verschil in luchtdruk in de atmosfeer (niet die windgeluiden die ontstaan door het verteringsproces in het maag-darmkanaal).
Gelukkig had ons Pa nog een halve tube zwarte kit, hetgeen ons weer een tripje naar de bouwmarkt bespaard heeft. Terwijl ik met de kitspuit aan de slag ga is John de veiligheidsgordels en behuizing daarvan weer terug aan het plaatsen. Dit moest allemaal verwijderd worden om de oude ruiten te verwijderen en de ijzeren versies te kunnen plaaten.

Omdat het al weer langer licht is 's avonds hebben we daarna de Beamer naar buiten gereden, om het andere probleem van deze avond aan te pakken; de lek in de benzineleiding. Al tijdens het naar buiten rijden (met geopende motorkap) werd de ernst van dit probleem zichtbaar. De benzine spoot omhoog op een manier waar de Trevifontein jaloers op zou zijn. Snel de motor uit dus. Nu is dit op zich geen groot probleem natuurlijk. Stukje van de slang afhalen en opnieuw vastzetten met de slangenklem. Alleen had het betreffende slangenklemmetje zijn beste tijd gehad en moest vervangen worden. 

Nu liggen er meerdere slangenklemmen achter in de Beamer, maar die zijn allemaal te groot. Wat doe je dan? Gewoon ergens anders in de motorruimte een slangenklem afhalen. Maar goed, wat doe je dan met dat slangetje? Eh .. gewoon ergens anders een slangenklem afhalen. Zo zou je een avond kunnen vullen, maar uiteindelijk kom je steeds een klemmetje tekort. De oplossing; een tie-rip om het slangetje waar de minste druk op staat. Weer een klus afgestreept van onze "to do list".


Daarna de Beamer weer terug de loods in gereden en nog wat electronica aangesloten waarna we in de dichtsbijzinde kroeg nog een paar pilsjes hebben genomen.

Volgende week wordt er niet geklust. John heeft andere bezigheden. Nu moet hij natuurlijk zelf weten wat hij verder allemaal uitspookt, maar ik vindt het zielig voor de giraffe!

Door: Martin

Terras leeg, vonkenregens, en een werkelijk afschuwelijk mooi motorgeluid.

Als je je ooit ergert aan mensen op een terras, en je vraagt je af hoe ze weg te krijgen ? Dan hebben we gisteren de oplossing gevonden. Toen we aankwamen bij de pitbox van onze BMW, zat de eigenaresse van het vastgoed alwaar ook onze loods zich bevindt heerlijk met haar echtgenote op het aangrenzende terras.

 

Omdat deze avond de achterruiten definitief plaats gaan maken voor roestig redelijk dik metaal, ging ik direct alles klaarleggen voor het op maat slijpen van deze stukken zeer speciaal metaal. (John, bedankt nog voor deze stukken kwaliteitsplaten.) Mijn merkloos haaks slijpertje zou de avond van zijn leven krijgen, maar bleek voor dit soort materiaal ietwat ondermaats.

 

Edoch…na een tijdje zware vonkenregens teweegbrengend en een ijzig en oorverdovend lawaai waren de eerste slijpsnitten gezet. Het terras was sneller leeg dan bij een zware regenbui, en de loods vulde zich met metal-smell.

De temperatuur van het slijpertje was zo hoog dat het met blote handen niet meer was vast te houden. Handschoenen aan dus, want we moeten voort. Na 3 schijven van lp naar single formaat te hebben versleten was de klus geklaard ( lp en single waren voorlopers van de cd, maar moeten wel middels andere techniek worden afgespeeld).

Ook de laatste hand door Mart gelegd aan het schilderwerk. Bij binnenkomst werd het nieuwe kwastje type fijn, uit de verpakking getrokken alsof je een Smit & Wesson uit een holster trekt. Met enige trots werd nog even mede gedeeld dat de velgen na tevredenheid waren opgedroogd. Inmiddels liggen er op de geïmproviseerde werkbank een ware diversiteit aan rollers kwasten en verfbakjes. Vreemd is dat hij ze wel in plastic bekertjes zet zonder water of thinner, zodat ze elke week weer bikkelhard opdrogen. Dus roesten doet onze Beamer in ieder geval – door vele verflagen- niet meer.

 

Wat de auto wederom niet lijkt af te leren is stinken naar benzine. Na een kort speurtochtje wederom een leiding die niet droog is ondekt. 

De uitlaat: hier is de laatste hand aan gelegd. Het is een waar kunststukje geworden. Met degelijke ophanging van een geheel dempervrije uitstoot van gebruikte brandstofgassen, is het een lust voor het oor. Of de Spaanse, Duitse, Belgische,Franse, Italiaanse, Andoraanse, en vooral Zwitserse dienders deze mening delen zal uitwijzen. Hier ontstond nog een discussie / conversatie over aan het einde van deze sleutelavond. De wettelijke 87 Decibell (bron: Mart) wordt met een veelvoud overschreden. Hier kwamen we bij het proefdraaien direct achter. Hoe klinkt zoiets nou vraag je je af……rock n roll in de puurste vorm.

 

Door: John

Fast and Loud

John zijn scheermesje is wel erg aan vervanging toe, was het eerste wat ik dacht toen ik gisterenavond de loods binnen liep. Maar halverwege de avond bleek dat het toch een bewuste keuze was. Maar daarover later meer. De binnenautoarchitect was ook al weer aanwezig om ons opbergmeubel af te maken. Ik had de 12 volts koelbox nog even opgemeten, zodat die daar straks  perfect in past. In het midden komt het 27MC bakkie en nog wat van dat spul en dan houden we aan de andere zijde nog ruimte over voor andere spullen. Gaat helemaal goedkomen.

Zoals voorgaande klusavonden ben ik wederom met rollers en kwasten in de weer vanavond. De motorkap nog maar een laag zwart en zelfs eerst wat licht opgeschuurd deze keer. “Zal ik heel de voorkant gewoon zwart verven?” roep ik naar John. “Ja, doe maar, alleen niet de koplampen!” repliceert hij van achter uit de loods. En zo geschiedde. Even later concluderen we dat de Beamer er weer iets ruiger uit ziet zo. En nadat ik de buitenspiegels nog een likje rood heb gegeven, ga ik eens kijken hoe het uitlaatproject van baardmans verloopt.

De flexibele uitlaatpijp zit er mooi omheen. John is druk doende met de oude rubbers, tapeinden en een nieuw te vervaardigen beugel. Zagen, slijpen, boren, buigen, passen en meten. Het gebeurt allemaal. Fast and Loud, Gas Monkey style is het thema van vanavond. Fast and Loud is één van onze favoriete TV programma’s over Gas Monkey garage in Texas. Ook een paar bebaarde gasten met een obsessie voor gave auto’s.

En over apen gesproken, daar komt meteen de aap uit de mouw voor wat betreft John zijn baard in wording. Hij wil ook een Gas Monkey style beard. Nu maar afwachten welke het zal worden, die van Richard of die aanzienlijk langere van Aaron.

Ondertussen hangt ook de uitlaat in de beugel. “Geef even steeksleuteltje 15” zegt John. Hij heeft zijn schitterende “snap on” look-alike toolbox weer meegenomen waar werkelijk alles in zit qua gereedschap, behalve … steeksleuteltje 15 dus. Het vastzetten van de beugel wordt dus uitgesteld tot de volgende klusavond (over twee weken) maar al met al hebben we weer een hoop werk verzet vanavond. Fast and Loud dus.

Door: Martin

In volle draf

De klusavond voor de bmw ging vandaag in volle draf. Drie man in en om de auto.  Vriend Berry maakte zich druk als binnenautoarchitect. Mart fungeerde voor de 2^e achtereenvolgende week als painter. En ikzelf heb me nuttig gemaakt in de bekabelingsfeer.

Bij binnenkomst eerst even de afgeslepen uitlaatpijp opmeten.  6 cm doorsnee.  Wordt  afgemaakt met een stuk flexibel uitlaatpijp en een dik open einde. Geluid verzekerd.  Inmiddels zijn de kwasten al uit de terpetine getrokken en blikken scharlakenrood geopend. Mart zal vanavond uiteraard zonder enige vorm van schuren danwel ontvetten de velgen een 2^e dikke laag rood geven. Ook de kwasten zijn van onhandige grote. Zelf denk ik dat hiermee containerschepen in de grondverf worden gezet. Grote stappen snel thuis principe. Toch drogen ze redelijk op, en als je boven de 160 aanhoudt dan lijken ze perfect rood geschilderd. Overigens werd op sommige stukken de motorkap ook voorzien van een nieuw mat, of toch glanzend stukje verf. Het is hoe het licht er op valt. Dit uiteraard met een zo breed mogelijke roller.

Berry kwam inmiddels met een variëteit aan apparaten binnen. Hele zaagtafels stonden opgesteld. Niks in de onze Beamer is waterpas of recht, dus even goed bekijken hoe dit aan te pakken.  Na wat zagerij stond er een mooi afgewerkte legplank met inbouwmogelijkheid voor koelbox en andere apparatuur waar lang geleden een achterbank stond. Natuurlijk is dit ambachtelijk stukje werk vervaardigd van nieuw en degelijk hout (geen fineer). We moeten in de lijn van de deutsche grundlichheit blijven natuurlijk. Volgende week worden de punten op de i gezet.  Maar het ziet er nu al beter uit dan menig Ikea kastje.

Terwijl Demis Rousos uit de speakers schalde (ja in ons loodsje komt alles voorbij, overigens is Demis Rousos een griekse zanger uit het verre verleden, en vertolker van melancholieke liederen) werd hij inmiddels vergezeld door onze nieuwe Publieke inboard versterker met allerhande geluiden. Na wat oponthoud had ik hem toch aan de praat gekregen. Deze installatie gaat ons dit jaar op de kaart zetten vwb de buitengeluiden.  Nu nog op zoek naar een onmoemelijk grote speakerhoorn.

De avond vloog voorbij. Aan het eind een ritueel Jupke ontkurkt en  zu hauze gekeerd.

Door: John

Herrie in de loods

"Kan ik u helpen?" vroeg een stem achter mij in de Eurowall doe het zelf zaak. "Ik zoek verf, mat-zwart en vuurrood" antwoorde ik, terwijl ik probeerde niet te struikelen over de verschrikkelijke teringbende in deze winkel. "En niet te duur", voegde ik er nog even snel aan toe. Even later stonden er twee potjes verf op de toonbank. "Dit is hele goede verf hoor" aldus het vrouwke achter de balie. "Het is voor op een auto" zei ik. "Oh, daar is het ook heel goed voor" antwoordde ze, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, dat je je auto met de kwast of roller van een nieuw kleurtje voorziet. Ik vermoed dat als ik had gezegd dat het voor mijn goudvis was, het daar ook hele goede verf voor was geweest.

Afijn, met de potjes verf stapte ik gisteren avond de loods binnen. John was ook net gearriveerd en had de slijptol al in de hand. Vanavond gaat het gebeuren! Waar we vorig jaar niet meer aan toe waren gekomen, komt deze keer in elk geval goed. Meer geluid! De slijptol en de uitlaat hebben een date vanavond waar de vonken vanaf zullen vliegen. En terwijl ik de kwast met rode verf op de eerste velg zet, zet John de veiligheidsbril op zijn neus en de slijptol in de uitlaat, net voor de einddemper.

Zo rond koffietijd komt Berry de timmerman binnen. Berry gaat iets moois maken achter in de auto. De plank met de versterker en speakers gaat half verdwijnen om plaats te maken voor een houten stellage waar we al onze andere spullen netjes in kunnen opbergen. Terwijl ik de koffie inschenk worden de mogelijkheden bekeken.

Als alle velgen een eerste laag rood hebben heeft ook de uitlaat afscheid genomen van de einddemper. En dan het moment suprême! Sleutel in het contact, starten en ... ja hoor, meteen vult de loods zich met een oorverdovende herrie. Tevreden blikken worden uitgewisseld door de klussers. Wat een geluid, precies zoals we het wilde hebben. Als het gas erop gaat brult onze haai als een leeuw die deze anders zo rustige straat even laat weten dat het beter is om binnen te blijven vanavond. Ik hoop wel dat het tijdens de carbage run binnen in de auto uit te houden is en het freude am fahren niet in het geding komt. Vooralsnog keren we deze avond met een glimlach huiswaarts.

Door: Martin

Inventariseren

Even een korte update van ons inventarisatierondje afgelopen donderdagavond. Even rond de Beamer gelopen en bespreken wat we zoieso gaan doen voor de Carbage Run 2013. Wat er in elk geval gaat gebeuren:

* rubberen matten voor en achter grijs verven
* velgen helemaal rood verven, achterste velgen banden vervangen (meteen gedaan)
* slijptol op de uitlaat zetten (meer kabaal in 2013)
* binnenkant aanpassen (plank achterin met versterkers en speakers half doorzagen of een soort kast  
   bouwen, voor wat meer opbergruimte? De zaag erin waarschijnlijk)
* trillingen uit de auto halen
* zijruiten achter verwijderen (ook meteen gedaan)

Zijruiten achter verwijderen hoor ik je al denken. Ja, dat idee is tijdens de Carbage Run 2012 ontstaan. We keken toch weinig naar buiten door die ruitjes, dus worden ze vervangen door roestige ijzeren platen, voor de rat-look.

John heeft nog een bakkie geregeld, een midlandje, dus in 2013 zijn wij in elk geval ook stand-by.

En na 4 bakkies koffie en 2 pilsjes was het weer wel genoeg voor deze avond. De komende twee weken gebeurt er niets (geen tijd). Daarna gaan we weer vrolijk verder.

Door: Martin

Wakker worden!

Vanavond om 21.00 uur stipt John opgehaald voor de grote wisseltruc. De BMW moet uit de schuur van boerin Houtepen en naar de klusloods en de Cadillac van John moet uit de loods naar de schuur van Boerin Houtepen, alias boerin Houtepoot, boerin Pennedoos, wefke Houtenloods en weet ik veel welke namen we ze de afgelopen tijd nog meer hebben toebedeeld. Alhoewel ik inmiddels ook zeer nieuwsgierig was geworden naar boerin Houtepen werd mijn geduld nog even op de proef gesteld. Ze lag namelijk in het zwembad en had iemand anders gestuurd om de schuur open te maken. De Beamer stond er mooi bij tussen de caravans en campers. Heel wat beter dan vorig jaar (buiten in de blubber). Even de accu aansluiten en ... ja hoor, meteen starten. Wat een verschil met de ellende van vorig jaar zeg!

Weer een spannend ritje (zo'n 6,5 kilometer) van de schuur naar de loods (zonder verzekering enz.) en de verlichting voor is ook niet helemaal in orde constateer ik. Maar het ritje verloopt voorspoedig, dus de BMW in de loods en met de Caddy weer naar de schuur. Aangekomen bij de schuur had boerin Houtepen haar badmuts inmiddels afgezet. Eindelijk een gezicht bij het vrouwke en het is de net iets knappere zus van tante Rikie! Zich verontschuldigend voor het feit dat ze er eerder op de avond niet was, sjokte ze naar de schuur om de deur te openen. De Caddy naar binnen en dat was het weer voor vanavond. Vanaf volgende week gaan we weer klussen. Eerst weer even alles nakijken en verder nog ideeën zat om de Beamer weer wat verder te pimpen, dus blijven volgen deze blog!

Door: Martin