Terras leeg, vonkenregens, en een werkelijk afschuwelijk mooi motorgeluid.

Als je je ooit ergert aan mensen op een terras, en je vraagt je af hoe ze weg te krijgen ? Dan hebben we gisteren de oplossing gevonden. Toen we aankwamen bij de pitbox van onze BMW, zat de eigenaresse van het vastgoed alwaar ook onze loods zich bevindt heerlijk met haar echtgenote op het aangrenzende terras.

 

Omdat deze avond de achterruiten definitief plaats gaan maken voor roestig redelijk dik metaal, ging ik direct alles klaarleggen voor het op maat slijpen van deze stukken zeer speciaal metaal. (John, bedankt nog voor deze stukken kwaliteitsplaten.) Mijn merkloos haaks slijpertje zou de avond van zijn leven krijgen, maar bleek voor dit soort materiaal ietwat ondermaats.

 

Edoch…na een tijdje zware vonkenregens teweegbrengend en een ijzig en oorverdovend lawaai waren de eerste slijpsnitten gezet. Het terras was sneller leeg dan bij een zware regenbui, en de loods vulde zich met metal-smell.

De temperatuur van het slijpertje was zo hoog dat het met blote handen niet meer was vast te houden. Handschoenen aan dus, want we moeten voort. Na 3 schijven van lp naar single formaat te hebben versleten was de klus geklaard ( lp en single waren voorlopers van de cd, maar moeten wel middels andere techniek worden afgespeeld).

Ook de laatste hand door Mart gelegd aan het schilderwerk. Bij binnenkomst werd het nieuwe kwastje type fijn, uit de verpakking getrokken alsof je een Smit & Wesson uit een holster trekt. Met enige trots werd nog even mede gedeeld dat de velgen na tevredenheid waren opgedroogd. Inmiddels liggen er op de geïmproviseerde werkbank een ware diversiteit aan rollers kwasten en verfbakjes. Vreemd is dat hij ze wel in plastic bekertjes zet zonder water of thinner, zodat ze elke week weer bikkelhard opdrogen. Dus roesten doet onze Beamer in ieder geval – door vele verflagen- niet meer.

 

Wat de auto wederom niet lijkt af te leren is stinken naar benzine. Na een kort speurtochtje wederom een leiding die niet droog is ondekt. 

De uitlaat: hier is de laatste hand aan gelegd. Het is een waar kunststukje geworden. Met degelijke ophanging van een geheel dempervrije uitstoot van gebruikte brandstofgassen, is het een lust voor het oor. Of de Spaanse, Duitse, Belgische,Franse, Italiaanse, Andoraanse, en vooral Zwitserse dienders deze mening delen zal uitwijzen. Hier ontstond nog een discussie / conversatie over aan het einde van deze sleutelavond. De wettelijke 87 Decibell (bron: Mart) wordt met een veelvoud overschreden. Hier kwamen we bij het proefdraaien direct achter. Hoe klinkt zoiets nou vraag je je af……rock n roll in de puurste vorm.

 

Door: John