Dag 5 - Rijeka – Salzburg

Letterlijk vroeg uit de veren weer vandaag (in mijn slaapzak zitten echte veren namelijk) want volgens de organisatie hebben ze de mooiste route van de week voor vandaag bewaard. Met de route en de opdrachten voor vandaag verlaten we het circuit van Rijeka. Zoals gebruikelijk op de laatste dag zijn de opdrachten niet erg spannend. Vragen waarvan je de antwoorden maar moet gokken zoals: Hoeveel nummers speelde de band (die er heel de run bij was) op een bepaalde avond. Tja, geen idee, want als de band begon liepen wij meestal hard weg. 

Eerst moeten we een stukje over de snelweg om ergens de afslag Koper te nemen. Na een tijdje op de snelweg zegt John: “Volgens mij zijn we te ver gereden”. Dus omdraaien en weer zo'n 15 kilometer terug rijden. Toch blijken meer teams dezelfde fout te maken want ze blijven aan de andere kant voorbij komen. Afslag Koper genomen en vanaf dan is het feest, berg op, berg af. Schitterende natuur. Nooit geweten dat Slovenie zo mooi is. Slovenië is misschien ook niet de eerste bestemming die bij je op komt als je aan vakantie toe bent, maar het schijnt wel een van de groenste landen van Europa te zijn en dat kan best wel eens kloppen. En ‘s winters wordt er zo te zien veel geskied.

Ergens in het dal van de Soča voor het plaatsje Tolmin geef ik het stuur over aan John. Ondertussen worden de Bergen hoger en steiler. De kamikazepiloot naast me dwingt de Beamer om tot het uiterste te gaan. De winterbanden voor gieren het uit van angst bij gebrek aan grip.

Ergens bij een meer de auto even  op een parkeerplaatsje bij een restaurantje gezet. De laatste boterhammen uit de koelbox gehaald en het laatste blik tonijn opengetrokken. Daarna nog even de WC opgezocht wat ik overigens elke twee uur ongeveer doe (lees: hoognodig moet doen) vanwege een plotseling optredende afwijking van het gebruikelijke ontlastings- of defecatiepatroon. Ergens heeft er iets op de BBQ gelegen wat niet goed is gevallen denk ik. Als ik voorzichtig (lees: wel heel erg voorzichtig) weer in de auto stap buldert John het uit van het lachen, wat niet onopgemerkt blijft. "Jullie hebben plezier", roept iemand van een ander team.  Dat klopt al kunnen we dat niet (meer) van alle deelnemers zeggen. Een Audi is frontaal op een vrachtwagen geknalt horen we weer van iemand anders. Geen gewonden gelukkig, alleen blikschade. Hij scheen ook wel als een gek te rijden en dat moet je natuurlijk niet doen :) Lekker rustig toeren en genieten van de omgeving, dat doen wij ook (soms).

We zetten koers richting Villach dat wordt omgeven door de Alpen en net als we denken dat het niet steiler kan, dient zich een nieuwe berg aan, nog steiler dus. In de sportstand stuiven we langzaam naar boven. We twijfelen eraan of alle auto’s dit gaan redden. Inmiddels kruipen de Volvettes voor ons de berg op. Anton, zoals hun Volvo heet, lijkt het te willen opgeven. Als we ze net hebben ingehaald valt het hele spul stil. “Ga maar even kijken of ze hulp nodig hebben” zeg ik tegen John, die in de inmiddels  stromende regen een stukje terug loopt en vraagt of ze hulp nodig hebben, om meteen te worden teruggestuurd. “Nee, dat doet hij wel vaker” is het antwoord. Nou, dan niet. Verder knallen maar naar Salzburg, de eindbestemming en finish van de Carbage Run 2012.

De finish is bij de Stiegl bierbrouwerij, de grootste privé brouwerij van Oostenrijk. Blijkbaar dacht d’n ouwe Stiegl dat er 500 rustige nette mensen met keurige klassiekertjes langs kwamen en hij schrok zich dan ook een hoedje toen hij de meer dan 1500 deelnemers met hun bolides zag aankomen. Het gevolg was dat we geen lawaai mochten maken, rustig aan het terrein op. Erg jammer. Gelukkig brouwen ze wel lekker bier. Voor de prijsuitreiking nog wat ouwehoeren met andere deelnemers. Respect voor de mannen met de Reliant, (de 3-wieler) ze hebben het zwaar gehad maar toch gehaald. Van de prijsuitreiking zelf was niets te verstaan. Een binnenplein met meer dan 1500 man en dan een geluidsinstallatie van 10 watt ofzo, zodat alleen de eerste drie rijen iets konden horen. Maar goed, het podium hoeven we toch niet op. 

Uiteindelijk ons hotel opgezocht. Eindelijk een echte douche en een echt bed! Terwijl John fris gedouched meteen snurkend op bed viel heb ik (via een wederom belabberde wifi verbinding) nog even de thuisfronten gecontacteerd. Morgen zijn we weer thuis. Wederom een probleemloze, geweldige Carbage Run gereden.

Door: Martin

www.realmenrealcars.co.cc