En het was nog lang onrustig in het Mastbos

Vanavond, tijdens onze voorlopig laatste klusavond, moeten we het doen met alleen een potje witte verf en twee hele kleine penseeltjes die ik wederom op zolder had gevonden. John heeft zijn gereedschapkist eens lekker thuis gelaten. Met de witte verf gaan we de letters op de banden accentueren. Maar eerst een geluidshoorn testen. Ik ben heel de week op zoek geweest naar de meest belachelijke geluidjes (mp3tjes) en zeer benieuwd hoe die klinken uit de hoorn, die op het dak zou moeten komen. Behalve de hoorn testen we ook nog een huiskamer speaker. De hoorn valt namelijk ietwat tegen (niet hard genoeg volgens ons al denkt de buurt daar vanavond wellicht anders over) maar de woofer van de speaker is nadat een zooitje kippen "Old MacDonald had a farm" hebben getokt, helemaal gescheurd. Die kon het ook niet bolwerken. Conclusie; er moet een grotere hoorn komen.

Nadat de banden voorzien zijn van witte letters, gaan we met de verf nog nat de Beamer naar Galder brengen, naar onze sponsor Leo van Boxel van Autobedrijf Van Boxel. Leo, in Galder bekend als Dun Lee, gaat onder andere weer voor de APK zorgen. Eerst even tanken, want anders gaan we niet ver komen.

De route richting Galder, een dorp op zo'n 10 kilometer afstand van Breda, dat is uitgegroeid van een te verwaarloze nederzetting in de 10e eeuw tot een dorp met vandaag de dag krap 1000 inwoners, drie tapvergunningen en een heus autobedrijf dus, loopt dwars door het Mastbos, het bekendste en drukste bos bij Breda en een van de oudste bossen van Nederland, dat zijn naam dankt aan de vele grove dennenbomen die vroeger 'mastbomen' werden genoemd en ooit hout leverden voor het vervaardigen van masten voor de schepen van de VOC. Maar wat kan ons dat allemaal schelen? Helemaal niets, wij proberen alleen zonder door oom agent te worden gespot zo snel mogelijk bij Dun Lee te komen.

En waar vroeger een paardentram van de Ginnekensche Tramweg Maatschappij vredelievend door het Mastbos reed, trappelde de paarden onder de motorkap van de Beamer als een stel bezetenen, om alle diertjes in het bos de stuipen op het lijf te jagen. En dat is bijzonder goed gelukt, wat een geluid! Komt dat horen:

 

Bij Leo aangekomen constateren we dat er toch nog iets lekt bij de radiateur. Een extra klusje voor Leo dus. En dat de zojuist wit geverfde letters nog niet droog waren blijkt wel uit het feit dat ondanks dat de banden nu stil staan, ze er nog uit zien alsof ze met 100 kilometer per uur vooruit gaan.  De deur van het bedrijf staat nog open en er is nog een monteur aan het werk. "Ik verwacht Leo elk moment terug", zegt hij en daar was geen woord van gelogen want nog voordat hij is uitgesproken komt Leo strak in zijn wielrennerspak binnen fietsen, totaal bezweet en afgepeigerd alsof hij net maar liefst 60 kilometer gefietst heeft. "Ik heb net maar liefst 60 kilometer gefietst", zegt Leo. Oh, toch dus en terwijl Leo aan het bijkomen is schrijven wij nog even op wat hij verder nog moet doen. Wat wel zeer frappant is, is dat de trillingen waar we de afgelopen jaren zoveel last van hadden, tijdens de rit naar Galder, spontaan verdwenen blijken te zijn. Volgens Leo zou dat best kunnen komen omdat we (in plaats van de M3 velgen) nu alle vier de velgen en banden hebben vervangen door de normale velgen met de winterbanden. Ja, want breeeje baaandjes bla bla bla en speling hier en daar enz. enz, draagarmen zus en zo ....etc. etc. Afijn de expert aan het woord. Wij vertrouwen er weer helemaal op dat het goed komt. En, zoals te doen gebruikelijk, alles zo gratis mogelijk natuurlijk!  Na nog wat slap geouwehoer keren wij weer terug naar huis. We horen het wel als de Beamer klaar is.

 

Door: Martin

 

 

 

Volle bak ambiance…….

Dat dachten wij niet, toen het 27mc bakkie was aangesloten. De term “radio-stilte” was erg op zijn plaats. Vage knopjes op het Midland-bakkie boden ook geen soelaas.

 

Heb ik daar weer een gat in het dak voor gemaakt! Er staat een ietwat aftandse antenne pontificaal rechtop achter op het dak. De gedachte gang was om contact met andere teams en/of slap geouwehoer met wie maar op het –vroeger- zo druk bezochte kanaaltje 14 zou huizen. In het nieuwe tijdperk lijkt niemand meer in het kitchwereldje van het bakkie te geloven. Edoch, het zit erin en wie zien het wel!

Verder nog wat puntjes op de i gezet. Want we zitten in de afrondende fase. Volgende week een laatste avondje ingepland. En dan gaat de tocht naar Garage Leo van Boxel in Galder, die alles uit de kast gaat halen om onze roaring shark een frisse apk aan te meten. Wij hebben alles uit de kast gehaald om dit zo moeilijk mogelijk voor hem te maken. We zullen zien of we dit jaar op of over de lijn zijn gegaan. Leo succes in ieder geval, we geven hem bijna een maand om het juiste moment uit te zoeken.

Wat hebben nog meer gedaan. Gestofzuigerd in en om de auto. In de auto, omdat er bende van vorig jaar in lag, en heel veel zaagsel. Om de auto, omdat de loods langszaam aan het vergoren was.

 

 

De beamer is bijna klaar voor de strijd/slijtageslag nr 3. In de hoek van de loods staan een bult vuilniszakken/uitlaatdemper/stukken metaal/overbodige kromme velgen, een stilleven dat aantoont……er is de afgelopen weken VEUL GEDAAN.

Door: John

Slangenklemmen en giraffenleed

Nadat sedert vorige week de zijruiten achter niet meer van glas zijn, maar van roestig ijzer moest een en ander afgelopen woensdagavond nog wel even afgekit worden om eventuele windgeluiden buiten de auto te houden. Misschien niet alle
windgeluiden, maar meer in het bijzonder die windgeluiden die ontstaan door het verschil in luchtdruk in de atmosfeer (niet die windgeluiden die ontstaan door het verteringsproces in het maag-darmkanaal).
Gelukkig had ons Pa nog een halve tube zwarte kit, hetgeen ons weer een tripje naar de bouwmarkt bespaard heeft. Terwijl ik met de kitspuit aan de slag ga is John de veiligheidsgordels en behuizing daarvan weer terug aan het plaatsen. Dit moest allemaal verwijderd worden om de oude ruiten te verwijderen en de ijzeren versies te kunnen plaaten.

Omdat het al weer langer licht is 's avonds hebben we daarna de Beamer naar buiten gereden, om het andere probleem van deze avond aan te pakken; de lek in de benzineleiding. Al tijdens het naar buiten rijden (met geopende motorkap) werd de ernst van dit probleem zichtbaar. De benzine spoot omhoog op een manier waar de Trevifontein jaloers op zou zijn. Snel de motor uit dus. Nu is dit op zich geen groot probleem natuurlijk. Stukje van de slang afhalen en opnieuw vastzetten met de slangenklem. Alleen had het betreffende slangenklemmetje zijn beste tijd gehad en moest vervangen worden. 

Nu liggen er meerdere slangenklemmen achter in de Beamer, maar die zijn allemaal te groot. Wat doe je dan? Gewoon ergens anders in de motorruimte een slangenklem afhalen. Maar goed, wat doe je dan met dat slangetje? Eh .. gewoon ergens anders een slangenklem afhalen. Zo zou je een avond kunnen vullen, maar uiteindelijk kom je steeds een klemmetje tekort. De oplossing; een tie-rip om het slangetje waar de minste druk op staat. Weer een klus afgestreept van onze "to do list".


Daarna de Beamer weer terug de loods in gereden en nog wat electronica aangesloten waarna we in de dichtsbijzinde kroeg nog een paar pilsjes hebben genomen.

Volgende week wordt er niet geklust. John heeft andere bezigheden. Nu moet hij natuurlijk zelf weten wat hij verder allemaal uitspookt, maar ik vindt het zielig voor de giraffe!

Door: Martin

Terras leeg, vonkenregens, en een werkelijk afschuwelijk mooi motorgeluid.

Als je je ooit ergert aan mensen op een terras, en je vraagt je af hoe ze weg te krijgen ? Dan hebben we gisteren de oplossing gevonden. Toen we aankwamen bij de pitbox van onze BMW, zat de eigenaresse van het vastgoed alwaar ook onze loods zich bevindt heerlijk met haar echtgenote op het aangrenzende terras.

 

Omdat deze avond de achterruiten definitief plaats gaan maken voor roestig redelijk dik metaal, ging ik direct alles klaarleggen voor het op maat slijpen van deze stukken zeer speciaal metaal. (John, bedankt nog voor deze stukken kwaliteitsplaten.) Mijn merkloos haaks slijpertje zou de avond van zijn leven krijgen, maar bleek voor dit soort materiaal ietwat ondermaats.

 

Edoch…na een tijdje zware vonkenregens teweegbrengend en een ijzig en oorverdovend lawaai waren de eerste slijpsnitten gezet. Het terras was sneller leeg dan bij een zware regenbui, en de loods vulde zich met metal-smell.

De temperatuur van het slijpertje was zo hoog dat het met blote handen niet meer was vast te houden. Handschoenen aan dus, want we moeten voort. Na 3 schijven van lp naar single formaat te hebben versleten was de klus geklaard ( lp en single waren voorlopers van de cd, maar moeten wel middels andere techniek worden afgespeeld).

Ook de laatste hand door Mart gelegd aan het schilderwerk. Bij binnenkomst werd het nieuwe kwastje type fijn, uit de verpakking getrokken alsof je een Smit & Wesson uit een holster trekt. Met enige trots werd nog even mede gedeeld dat de velgen na tevredenheid waren opgedroogd. Inmiddels liggen er op de geïmproviseerde werkbank een ware diversiteit aan rollers kwasten en verfbakjes. Vreemd is dat hij ze wel in plastic bekertjes zet zonder water of thinner, zodat ze elke week weer bikkelhard opdrogen. Dus roesten doet onze Beamer in ieder geval – door vele verflagen- niet meer.

 

Wat de auto wederom niet lijkt af te leren is stinken naar benzine. Na een kort speurtochtje wederom een leiding die niet droog is ondekt. 

De uitlaat: hier is de laatste hand aan gelegd. Het is een waar kunststukje geworden. Met degelijke ophanging van een geheel dempervrije uitstoot van gebruikte brandstofgassen, is het een lust voor het oor. Of de Spaanse, Duitse, Belgische,Franse, Italiaanse, Andoraanse, en vooral Zwitserse dienders deze mening delen zal uitwijzen. Hier ontstond nog een discussie / conversatie over aan het einde van deze sleutelavond. De wettelijke 87 Decibell (bron: Mart) wordt met een veelvoud overschreden. Hier kwamen we bij het proefdraaien direct achter. Hoe klinkt zoiets nou vraag je je af……rock n roll in de puurste vorm.

 

Door: John