Verslag van de Carbage Run (zomer editie) 2013

Zondagavond 7 juli 2013 rond de klok van 20.30 uur zijn we vanuit Breda vertrokken naar Balkbrug, waar we voor de derde keer de nacht voor de start zullen doorbrengen in Hotel Eetcafé d' Olde Heerd.

In tegenstelling tot voorgaande jaren waren we het enige aanwezige Carbage Run team. Aan de bar zaten nog twee mensen die een stukje Pieterpad aan het lopen waren, een wandelroute van Pieterburen in Noord Groningen naar de Sint-Pietersberg in Zuid Limburg. Dan pakken wij toch liever de Beamer voor een tripje door Europa. Verder was het aardig leeg in d' Olde Heerd, terwijl als je de barman (tevens eigenaar)  moet geloven, het normaal gesproken altijd stampvol zit met gasten van internationale allure, om nog maar niet te spreken van de plaatselijke biljartclub die de boel ook wekelijks afbreekt. Vanavond had de kat het gewonnen van de biljartclub, want die heeft heel de avond liggen slapen op het biljart. Sterke verhalen en goed getapte glazen bier zorgden toch weer voor een gezellige avond.

Iets over 8.00 uur reden we de volgende ochtend de parkeerplaats van de Evenementenhal in Hardenberg op, het startpunt van de Carbage Run 2013 Zomereditie. Meteen heel wat foto’s gemaakt van de overige teams. Sommige teams hadden weer aardig hun best gedaan op hun bolides, zoals bijvoorbeeld Thomas de Trein en een Volkswagen bus in de vorm van een helikopter, compleet met staartstuk en rotor.

Andere teams plakken twee stickers op hun Volvo en vinden het dan wel best. Het maakt allemaal niet uit. In elk geval zoals vanouds een hoop rook en kabaal.

Om een uur of 10.00 komt alles in beweging en krijgen we de opdrachten en route voor vandaag. Die brengt ons via Bottrop, Frankfurt, Würzburg, Wörnitz, Nördlingen, Donauwörth, Ulm uiteindelijk naar Mengen.  Veel snelweg vandaag zoals gebruikelijk op de eerste dag om maar zover mogelijk weg te komen. 

De opdrachten van vandaag bestaan uit vragen waarvan de antwoorden plaatsnamen zijn die we moeten fotograferen, zoals: Maak een foto van het plaatsnaambord (incl. teamlid) van de geboorteplaats van een bekende Duitse zanger (ook in NL bekend) wiens eerste hit gebaseerd was op een Poolse Polka melodie. Het antwoord hierop is Dennie "Hoeba Hoeba Hoeba Hop" Christian (met het liedje  Rosamunde) geboren in Bensberg (bij Keulen).

Daarnaast maken we nog een omweggetje naar het dorpje Dattenberg (bij Linz/Rhein) voor de bonusopdracht van vandaag:  Maak een foto van je auto naast een helikopter van het merk Robinson.In Nederland, waar we nog internet op de telefoon hebben, hebben we een onderhoudsbedrijf gevonden in Dattenberg.

Daar aangekomen was het nog wel even zoeken. Het is een onopvallende loods met een kleine vermelding. Vanaf de straat valt het nauwelijks op dus rijden we het terrein op, via de poort om de loods heen. De deur van de loods staat open en binnen staan een aantal vliegmachientjes, onder andere een Robinson helikopter. Aan een aardige mevrouw leggen we uit wat we komen doen en vragen we of we de auto er even naast mogen zetten. Dat mag, als we maar heel voorzichtig doen, want zo blijkt, de Robinson is gloednieuw. Hij heeft alleen nog maar een testvlucht gemaakt in Amerika. Voorzichtig parkeer ik de Beamer ernaast en John maakt snel een paar foto’s. We zijn het tweede team vandaag en ze gaan over een half uur sluiten, aldus de aardige Duitse dame. Da’s mooi. Weinig teams zullen deze bonuspunten pakken lijkt ons.

De finishlocatie in Mengen is Regio Airport Mengen. Pas rond 22.30 uur komen we aan. Veel gereden en alle overige opdrachten ook uitgevoerd. Ze blijken, mede dankzij onze secondanten thuis, ook allemaal goed te zijn, dus maximaal gescoord en na dag 1 bovenaan in het klassement. Tevreden zetten we onze tent op, trekken een paar pilsjes open en ouwehoeren we nog een tijdje met een paar Friese deelnemers.  Een zeer geslaagde eerste dag. Na een koude douche uiteindelijk de slaapzak opgezocht.

Dag twee begint iets minder. De beamer start moeilijk. Als hij aanslaat en we een paar meter hebben gereden roept John: “We hebben een probleem”. Waar we gereden hebben ligt een straal benzine en onder de auto vormt zich een aardige plas. Een lekke benzineleiding dus. Auto op de krik en eerst even sleutelen. Gelukkig is de benzineslang net lang genoeg. Stukje eraf, nieuwe slangklem en we kunnen weer verder.

De route van vandaag brengt ons via Zwitserland, waar we het grootste deel van de dag zullen rijden, naar Turijn in Italië. Iets te veel snelweg naar onze zin, maar het zij zo. Voor de grens met Zwitserland monteren we onze zelfgemaakte demper in de uitlaat. De Zwitserse douane en politie schijnen niet zo van hard geluid te houden was ons op voorhand medegedeeld en de Beamer maakt een aardig kabaal zonder de einddemper, vooral in de bergen en in tunnels galmt het lekker. Al heb je altijd baas boven baas getuige onderstaand filmpje. We dachten even in de Cannonbal Run terecht gekomen te zijn. (let niet op de datum bij onze filmpjes, die klopt niet).

 Al snel vrezen we dat we deze dag niet alle punten zullen gaan halen. Zo luidt een van de opdrachten: Smelt de inhoud van een 200g verpakking fonduekaas van het merk Appenzeller op je motorblok. Maak foto’s ter goedkeuring en lever de lege verpakking in bij de jurytafel. In de supermarkten hebben ze alleen fonduekaas van een ander merk dus de kaasspeciaalzaak opgezocht. Daar horen we dat dit niet of nauwelijks te vinden is omdat het een seizoen product is en alleen in de winter verkrijgbaar. Na nog enkele kaaswinkeltjes en de grootste supermarkt in de stad te hebben bezocht geven we het op.

Gelukkig hebben we al we een paar opdrachten volbracht, zoals de opdracht om een bankje op het dag van de auto te zetten en daar vervolgens in te gaan zitten. Verder gaan we ons concentreren op de bonusopdracht van vandaag: Neem een Italiaanse vrouw mee naar de finish met een zo groot mogelijke voorgevel (Een levende persoon (geen dier) van het vrouwelijke geslacht met de Italiaanse nationaliteit die zich met het team bij de jurytafel komt melden wordt goedgekeurd. Deze vrouw moet beschikken over een geldig Italiaans paspoort en deze ook bij zich hebben. Deze vrouw mag geen deelnemer zijn van the Carbage Run. De foto in het paspoort moet duidelijk aantonen dat het deze persoon betreft. Het paspoortnummer wordt genoteerd en deze persoon kan zich niet meer met een tweede team komen melden. De jury zal met een meetlint de borstomvang meten. Het team dat de Italiaanse vrouw met de grootste borstomvang meeneemt krijgt 10 punten, het team met de tweede grootste krijgt 9 punten, etc. Zo zijn er slechts 10 teams die punten kunnen verdienen met deze opdracht).

Het plan is om op tijd richting finish te gaan en daar in de buurt een restaurantje te zoeken om wat te eten en wellicht dat daar een meegaand type te vinden is. Vlak voor de finishlocatie, het Cerrina Race Track, is een dorpje – niet meer dan een straat – met een bomvol restaurantje. Ik stop de auto voor de deur en John loopt naar binnen. Aan de enige vrouw die engels spreekt vraagt hij of we een hapje kunnen eten en meteen ook maar de hamvraag of ze toevallig mee wil naar de finish (zonder erbij te vertellen wat precies de bedoeling is). Er is een familiefeest aan de gang (type maffia) en we kunnen eten, maar moeten wel 20 minuten wachten want dan gaat heel la famila naar de achterzaal waar het feest gaat beginnen. De tweede vraag wordt niet direct beantwoord.

Als er na naar een half uur twee pizza’s op tafel staan kaarten we de hamvraag nog eens aan. Het is een aardige meid alleen mist ze juist datgene wat punten kan opleveren. Maar als er niet veel teams slagen in deze opdracht hebben we misschien toch nog een paar extra puntjes. Wat erg jammer is, is dat er een meisje werkt, waar we zeker punten mee zouden scoren (ik schat een top 3 score) die heel graag mee wil, maar niet weg mag van de capo di tutti capi. Hebben wij weer. Rond een uur of 22.00 rijden we met onze Italiaanse vrouw, nog steeds onwetend van de werkelijke bedoeling,  richting finish. Zij denkt alleen wat fraai gepimpte auto’s te gaan bekijken, maar ze blijkt erg sportief en doet niet moeilijk als het meetlint te voorschijn wordt gehaald. Jammer genoeg hebben 21 van de 548 teams een vrouw meegenomen en scoren we geen punten. Maar, een gezellige avond hebben we wel. Nadat we haar netjes hebben teruggebracht drinken we nog wat met haar en haar vrienden in de bar van het restaurant. 

Na terugkomst is het een drukte van jewelste op het finishterrein, stapvoets rijden we door een joelende feestende menigte richting camping. Een prachtige gewaarwording.

Als de tent staat trekken we nog een paar pilsjes open en nemen plaats in de tuinstoeltjes van de buurman die al in zijn tent ligt te ronken. Terwijl wij onderuitgezakt in de stoeltjes met de voetjes op tafel gezellig aan het ouwehoeren zijn, komt ineens de buurman vloekend en tierend uit zijn tent gekropen. Hij kan niet slapen door onze onzinnige verhalen brult hij. We moeten wegwezen en weet ik wat hij allemaal nog meer roept, terwijl hij vervolgens tegen zijn eigen saaie Volvo aan gaat staan te pissen, de vuile smeerlap. We hebben hem snel terug naar bed gesommeerd, de mafketel.

Op dag 3 rijden we van Turijn naar het natuurpark Camargue, een moerasgebied in de Zuid-Franse Rhônedelta, vooral bekend vanwege de in het wild levende grijswitte Camargue paarden. De vraag is natuurlijk of deze beestjes, nadat 548 lawaaierige scheurijzers dwars door hun leefgebied geknald zijn, van schrik geen andere habitat gezocht hebben. Vandaag een foto-opdracht die uit 5 uitsneden van foto’s die langs de route zijn gemaakt bestaat. De bedoeling is dat we een foto van dat gehele object maken inclusief achtergrond en een teamlid. Elke goede foto is 2 punten waard. Tijdens de route maken we 3 foto’s (waarvan achteraf er maar twee worden goedgekeurd). Ook de bonusopdracht,  neem een officieel Frans programmaboekje van de Tour de France 2009 mee, hebben we niet. Jammer, maar vandaag laten we dus wat punten liggen. Maar we hebben wel veel plezier. Onze mp3-geluidjes doen doet het goed, vooral het paard. Let op de verbaasde blik van de bouwvakker op het eerste onderstaand filmpje. Ook is het geweldig om met een aantal auto's door een druk stadje of dorp te rijden met alle geluiden, toeters en bellen. Leuk voor de mensen en leuk voor ons! Klik hier meer filmpjes.

 

De route verder is prachtig,  op de Mont Ventoux staan al vele campers langs de kant voor als de Tour de France langs komt over enkele dagen. Wij vormen een mooi voorprogramma met z’n allen. Onderweg stoppen we even bij een Mc Donalds om wat te tweeten en facebooken via de Wi-Fi. En, omdat we nog niet gegeten hebben, doen we dat ook maar meteen, alhoewel we allebei eigenlijk niet van die zooi houden. Later zullen we daar ook spijt van krijgen. Bij de finish hebben ze namelijk Paella die er heerlijk uit ziet. We doen ons best om de enorme porties ook nog naar binnen te werken. 

Behalve de Camargue paarden hebben ze daar ook muggen, hele kleine klootzakjes, en veel, heel veel. Nu waren we daarvoor wel gewaarschuwd, maar hadden (eigenwijs als we zijn) toch niets meegenomen om deze etters op afstand te houden. Van de twee Friese gasten, waar we weer gezellig mee aan het drinken zijn, krijgen we een flesje spul, maar of het is al te laat of de muggen hebben er schijt aan. Resultaat, in totaal zo’n 100 bulten verspreid over armen, benen en nek.

Bij het vertrek de volgende ochtend is de tussenstand bekend. We staat op plaats 25. Vandaag rijden we via onder andere Nime, Montpellier en Toulouse richting Andorra, waar we zullen overnachten op het Grandvalira Circuit op zo’n 2400 meter hoogte. De opdrachten voor vandaag: spullen verzamelen! We moeten 3 voorwerpen mee te nemen naar de finish, een Unox-muts, een levende Spaanse vlieg en een tube Lubrix Anal Gel. Een mooie route vandaag en we zijn lekker aan het sturen, ondertussen zoeken we weer een Mac, zodat we even wat informatie op internet kunnen zoeken omtrent de opdrachten. Als we al een heel eind voorbij Toulouse zijn, vinden we er een. Voor de anal gel zullen we een seksshop moeten vinden, maar die komen we niet meer tegen blijkt. Toulouse was de laatste plaats waar we die wellicht hadden kunnen scoren. We vallen terug in onze fout van voorgaande jaren en zijn vandaag weer te hard van start gegaan. De Unox-muts laten we maar voor wat het is en we concentreren ons maar op de Spaanse vlieg. In tegenstelling tot de naam doet vermoeden is het geen vlieg maar een kever.
 
Het beestje, ook wel Cantharide of “Lytta Vesicatoria” in het Latijn genoemd, staat bekend om de lustopwekkende werking. Via Wikipedia leren we dat dit beestje voornamelijk op planten uit de kamperfoeliefamilie en de olijffamilie voorkomt. Het is een mooie kever, die ongeveer 18 tot 22 millimeter lang wordt, Hij is groen van kleur is met een metaalglans over de gehele bovenzijde van het lijf. We gaan op zoek. We rijden ergens een weggetje in met aan beide kanten begroeiing en kijken even of er iets beweegt in het struikgewas. Niet echt kamperfoelie of zoiets, meer onkruid. Hier moeten we niet zijn denken we en springen weer in de auto.

"Hee", zegt John, er zit iets op mijn been! En wat blijkt? Een kleine groene kever is geheel uit eigen beweging via het been van John bij ons in de auto gestapt. Ja, we weten het zeker, dit is een Spaanse vlieg, een kleintje, maar het is er een. Voorzichtig stoppen we hem in een luciferdoosje en leggen dat onder in de koelbox. Hopen dat hij blijft leven tot vanavond. Onze vrees dat we de dag zonder punten zouden moeten afsluiten is verdwenen.

Aangekomen op het Grandvalira Circuit op zo’n 2400 meter hoogte hopen we dat onze kleine vriend nog in leven is. Eerst zetten we de tent op. Was het beneden nog lekker warm, hier op deze hoogte is het rond het vriespunt. Een wereld van verschil. We zouden de skies van het dak kunnen halen en de besneeuwde bergtoppen kunnen afdalen. In plaats daarvan halen we het luciferdoosje uit de koelbox een gaan richting jurytafel. Gelukkig, ons Spaanse vliegje beweegt nog een beetje en zorgt voor de enige punten van deze dag. We laten hem snel weer vrij. Hij zal wel even bij moeten komen na de lange reis in de koelbox. Gelukkig heeft hij niet aan ons bier gezeten.

Daarna gaan we weer maar naar beneden, de warmte weer opzoeken. In Andorra is het overigens goed toeven. We eten en drinken in een hotel voor € 15,00 de man en gooien de tank vol benzine voor € 1,27 per liter. Zo kan het dus ook.

Later die avond, als we voor de tent zitten, steken we de barbecue-emmer aan voor de warmte. Dat scheelt een slok op een borrel. Al snel komen er meerdere runners rond de emmer zitten en wordt het nog een lange gezellige avond met veel bier. Een fles Absint (70+% alcohol) zorgt ook nog voor wat extra warmte.

Wat gaat zo’n week toch snel. Dag 5 is alweer aangebroken. We breken de tent af, helpen onze buren met een lege accu weer op weg met behulp van de startkabels van het team met de Wartburg, en gaan weer rijden. Vandaag, op de route naar Barcelona, weer een foto-opdracht die uit 5 foto’s bestaat. Row14 (de finishlocatie) mag niet eerder open dan 17.00 uur. We moeten dus finishen tussen 17.00 en 20.00 uur. De prijs uitreiking is om 22.00 uur. Dat moet lukken want we hoeven vandaag niet zoveel te rijden. Halverwege de dag hebben we nog geen opdracht gedaan. Zijn we weer te hard van start gegaan? Uiteindelijk maken we nog twee foto’s, goed voor 4 punten.

Omdat er de laatste avond geen camping is hebben we een hotel geboekt in Castelldefels, net na Barcelona en recht aan het strand. We besluiten daar eerst maar naar toe te rijden en een verfrissende duik in zee te nemen, daarna lekker douchen, ook nog wat te eten en dan pas naar de finishlocatie te gaan. Bij het hotel staan nog een paar andere teams. Helaas geen kamer met zeezicht,  maar wel eindelijk een douche met warm water. Best lekker na een week.

Bij de finishlocatie worden we door iemand van de organisatie van de snelweg een onverharde zijweg ingestuurd, om vervolgens een stukje verder door een Spanjaard met een geel hesje weer de snelweg te worden opgestuurd net als het team voor ons. We snappen er geen hout van. Om terug te komen moeten we weer een hele tour langs het vliegveld maken om weer op dezelfde weg uit te komen. Weer worden we vanaf de snelweg een zijweg ingestuurd en vragen deze keer wat de bedoeling is. Die rare spanjool had ons blijkbaar de andere kant moeten opsturen, dus deze keer luisteren we niet naar hem en rijden richting finish. Row 14 ziet er van buiten uit als een vervallen schuur en ook de finishboog die voorgaande jaren bij de eindstreep stond ontbreekt. Geen spectaculaire binnenkomst met slechts een handjevol mensen aan de kant die het hebben kunnen vinden blijkbaar. Erg jammer!

In Row 14 kost een pilsje normaal gesproken € 8,00 a € 9,00. De organisatie heeft er nog wat af gekregen, maar nog altijd betalen we € 5,00 voor een klein glas bier. Alleen zijn ze blijkbaar niet gewend aan bierdrinkers want het bier is al snel op. Er zijn meerdere barretjes waar lange rijen mensen staan te wachten op hun pilsje. Nee, Row 14 is een beetje een misser wat ons betreft, maar volgens de organisatie hebben ze nog nooit zoveel moeite gehad om een finishlocatie te vinden als in Barcelona.

Omdat we toch weer dorst hebben besluiten we om toch maar wat bonnen te kopen in afwachting van de prijsuitreiking. Het eerste pilsje hebben we redelijk snel te pakken. Ondertussen wordt de orginaliteitsprijs uitgereikt aan Thomas de trein en wordt de oudste deelnemer van 94 jaar!!! op het podium nog eens in het zonnetje gezet. Respect voor deze man die er vorig jaar ook bij was. Nadat de teams die 1, 2 en 3 geworden zijn, zijn  gehuldigd, gaan we voor het volgende pilsje.

Dat valt niet mee, de ene tap is leeg, bij de andere bar ook en daar staat iemand op zijn dooie gemak met flesjes bier glazen te vullen. Dat schiet ook niet op. Nog 1 bar over. Een rij van hier tot Tokio en ongeveer drie kwartier later hebben we dan ook eindelijk ons tweede pilsje van vanavond. We praten nog wat met andere teams en met de mannen van de organisatie.

Zaterdagochtend zitten we iets na 7.00 uur aan het ontbijt, een Continental breakfast ofwel een eenvoudig ontbijt van brood met jam en koffie. Dat kun je wel zeggen, zo continental heb ik ze nog nooit gegeten. Wel snel op zo'n eenvoudig ontbijtje, zodat we om 7.30 uur in de auto zitten voor de rit naar Breda van precies 1450 kilometer. Met drie pitstops van respectievelijk 8, 9 en 8 minuten (om te tanken, plassen en snel wat eten en drinken te kopen) komen we precies om 22.00 uur aan in Breda. Het was weer een geweldige run, een mooi avontuur. De Beamer heeft het ook weer voortreffelijk gedaan. Volgend jaar zijn deze Carbage Run veterans weer van de partij!


Door: Martin 

PS: Inmiddels hebben we ook de definitieve uitslag ontvangen. We zijn 19e geworden van de in totaal 549 teams! Toch nog een beetje geklommen na de 25e plaats halverwege de Run dus wij zijn tevreden.

Check alle foto's:

As Soon As Possible

We zijn weer veilig thuis, na een schitterende Carbage Run 2013. Een rit van vele kilometers en lange dagen, zodat van het tussendoor bloggen niets terecht is gekomen. Het verslag moet dus nog geschreven worden en volgt A.S.A.P!

Klaar voor de start

Na twee klusavonden deze week zijn we zo goed als klaar voor de start. Zaterdagochtend brengen we nog een laatste bezoek aan onze sponsor Autobedrijf Van Boxel om de versnellingsbakolie nog wat bij te laten vullen en dan vertrekken we zondagavond richting het noorden, naar Hotel Eetcafé d' Olde Heerd in Balkbrug op precies te zijn, zo’n 15 km van de start in Hardenberg, waar we zoals gebruikelijk overnachten.

Ondanks andersluidende adviezen van ons garagebedrijf hebben we besloten de radiateur lekker te laten zitten. Toen we de de Beamer een paar weken geleden weg brachten voor de APK constateerde we zelf een lek aan de linkerkant en volgens de garagist lekte hij (ook) aan de rechterkant. Maar het lijkt toch allemaal wel mee te vallen. Vanaf zaterdag tot heden heeft hij niet of nauwelijks gelekt (we hebben er een wasmachineopvangbak onder gezet). We gaan het er gewoon mee doen. We nemen wel wat radiateur lekstop spul mee en voldoende water. Het moet ook niet te gemakkelijk gaan allemaal.

Voor de uitlaat hebben we nog een demontabele demper gemaakt van een conservenblik met gaten en dempingsmateriaal voor het geval dat we problemen zouden krijgen met The Law in verband met het geluid. Werkt als een dolle!

Ook de stickers van onze laatste sponsor, Direct autorijschool, op de auto geplakt en een speaker bevestigd op het dak voor de geluidjes. Na meerdere hoorns en huiskamerspeakers te hebben geprobeerd is de uiteindelijke keus gevallen op een klein formaat speaker (alweer op zolder gevonden!) die precies klemvast onder de skies op het dak past en we verder alleen met wat klittenband hebben vastgezet.

Omdat we tot op heden alleen maar ruis hebben gehoord op ons “bakkie” hebben we toch maar besloten dit er weer uit te kegelen, omdat we het gat in het dak dan weer kunnen gebruiken voor de kabel van de speaker op het dak. Of het bakkie is niet goed of iedereen is gestopt met de deze (in de jaren 80 zo populaire) hobby. Zelfs op kanaaltje 14 horen we niemand “stand by” of  “breaky break” roepen. Misschien heeft het Midlandje er gewoon geen zin meer in. Wij doen er niet moeilijk over; eruit met dat ding en om het gat in ons opbergmeubel weer op te vullen hebben we daar de omvormer (12 volt naar 220 volt) bevestigd.

Als laatste hebben we alvast een hoop spullen ingeladen, koelbox, luchtbedden, slaapzakken, tent, bbq enzovoorts, zodat we zondag alleen nog de rugzak met schone sokken enzo hoeven in te laden. Met andere woorden: Wij zijn er klaar voor!

Door: Martin