Van een leien dakje

Dat ging het zeker niet op de avond van 16 mei jl. De Beamer zou naar "dun Lee" (garage van Boxel) vertrekken voor de apk. Ik had al gezien dat er nog steeds gifgroen bloed uit de radiateur liep, dus 1 probleem hadden we nog steeds. Waarschijnlijk de radiateur zelf die lekt. Godver de godver, dan denk je klaar te zijn……

Toch besloten om de boel aan te zwengelen en te rijden. Eerst Peut in de tank. En het grote moment is daar. Sleutel omdraaien, controle lampjes aan, en en en….tik tik tik tik. NIKS dus. Accu is definitief naar de eeuwige jachtvelden. Gelukkig zijn daar de startkabels. Hier had Mart het hele huis voor omgedraaid, en vond ze uiteindelijk in de meterkast. Daar liggen ze ook het best m.i. Klemmen erop, contact aan en moemoemoemoe-vraaaooooomm. Loopt. Ineens zijn alle 6 de pitten wakker en gorgelt de uitlaat als vanouds. Zou het dan toch goed komen. Honderden minuscule spinnetjes die over het linkerspatbord krioelde, zochten in allerijl vluchtwegen. Waarschijnlijk heeft moeder spin de BMW als ideaal onderkomen uitgezocht in de tijd van de overwintering. Ze had gelijk. En ze zijn allemaal tegelijk uitgekomen. Volgens Mart waren het allemaal broers en zussen omdat ze erg op elkaar leken.

Alles gaat nu snel, de Beamer staat inmiddels buiten. De loods gaat dicht. Ik moet alle zeilen bijzetten om de Beamer aan de praat te houden. Stationair lopen doet het mormel niet. Maar we kunnen weg…..of toch niet. Net voordat ik het fijne automaatbakje in de Drive wil zetten, komt er een hele bekende en penetrante geur binnenzwemelen. Vreemd, de poreuze leidingen hadden we allemaal vervangen. Even een blik onder de auto vanuit de bestuurderszetel gaf mijn onheilspellende gedachten een hoog waarheidsgehalte. Opnieuw een benzine lekkage. Maar nu ter hoogte van de benzinetank. De Beamer werkt voor de zoveelste keer niet mee en komt met een volgend probleem aanzetten.

Nadat alles weer op zijn plek staat in de loods, constateren wij een poreuze retourleiding. Na overleg besluiten we een stukje van de slang weg te snijden, en daarna opnieuw te monteren. Hopelijk is het voldoende om het euvel op te lossen. Slang eraf, zo zo wat een druk staat er op die leiding zeg. Het spuit er uit. Maar dan houdt het op en klaren we het werkje. Ik wilde eerder de tank even leegzuigen op de ouderwetse manier. Maar een slok euroloodvrij in de mond, is niet best. Roggelend kom ik op adem. Opnieuw wordt alles gecontroleerd; water, olie, lekkages. Dit keer lijkt alles droog en in orde. Omdat ik in de loods moet starten wil ik door de langzaam ontstane gifgassen wel snel uitrijden. Maar Mart zijn Chrysler staat er nog voor. Eerst pure benzine en daarna de verdampte versie ervan inhaleren.

Volgens mij kan ik weer 3 jaar van mijn leven afstrepen.

Daar gaan we. Wel veel moeite om de boel aan de praat te houden. Maar eenmaal rijdend, lijkt alles zeer puik te draaien. Motor klinkt als vanouds, geen trillinkje te bespeuren in de voorwielen, en ook bij remmen gaat het zijdeglad.


Sunny moods gaan over in inktzwarte regenwolken.

We zijn bijna bij Effen (een kerkdorp met een paar inwoners dat onderdeel is van de gemeente Breda) wanneer de temperatuur meter ineens helemaal in het rechterhoekje duikt. Daarbij komt ineens een onheilspellend rood lampje, gevolgd door een zachtklinkend –ding ding ding ding ding-. Ik kan maar 1 ding doen. Voor het piepkleine schooltje van Effen de Bmw de stoep op rijden en alles uitzetten. De stoom komt vanonder de straight six. Dit is serieuze shit. Kokend van woede sist de Bmw het uit. Ik ga proberen de druk van de ketel te halen door de radiator dop er rustig eraf te draaien. Ineens hebben we een geiser in Effen. Het kokend hete water spuit een kleine 2 meter hoog.

Wat the fuck is er nu weer aan de hand. Als ik het mag zeggen is na de lange winterslaap de thermostaat in de “dicht” stand blijven staan. En die veroorzaakt deze ellende. Een ander oplossing hebben we er niet voor. Maar wat nu. Effen is geen oord waar ik graag ben zo rond 23.30 uur. En vooral niet in deze kraakheldere waterkoude late avond met een eigenwijze tegenwerkende Beierse dame in haar nadagen. Wat zijn de mogelijkheden. Terug naar de loods, of verder naar de garage. We besluiten toch het laatste te doen. Nog 1 maal gaat bij Mart de telefoon, en een ietwat ongeruste wederhelft krijgt het verhaal in beknopte versie te horen, en dat we er nog niet zijn. Wat kan Galder ineens ver weg liggen.

Opnieuw slaat de Beamer aan. Weliswaar met een jumpstart van Martin’s PT Cruiser. Ik gooi de D erin en houdt de gang erin. De drempel worden met luid schrapen genomen. De auto is nog lager komen te liggen door de kleinere voorwielen. Dus raakt de voorbumper meerdere malen de grond.

De rode lamp en het geluidje gaan uit………de temperatuur blijft angstvallig tegen het rood aanzitten. Aan de rand van het aardedonkere galderse meren hoor ik een nieuw vreemd geluid vanuit het vooronder. Bij gas geven gaat de motor pingelen alsof het een diesel is. Ik denk maar aan 1 ding, ik moet de eindstreep, garage van Boxel, zien te halen. Ik hou de gematigde snelheid erin, totdat zo’n 4 km voor de eindstreep……….plof psssssst……..het angstaanjagend stil wordt.

Ik stap uit en de geur van landelijke grasvelden en mistige wegen wordt hartstochtelijk vermengd met de geur van hete koelvloeistof. SSSSSSSTTTT is het enige geluid wat ik hoor. Bij mij schiet er ineens een doemscenario door mijn gedachten. Sterft hier onze SHARKY-Beamer?

Mart en ik kijken elkaar aan, en proberen oplossingen te bedenken. Hier kan hij niet blijven. Hij is geschorst, niet verzekerd, geen apk, geen wegenbelasting. Dus hij kan en mag hier niet staan en zijn. Er is maar in ding te doen, opnieuw starten en gaan. Startkabels opnieuw erop, en dat is verdomde lastig in aardedonker buitengebied. Mart trekt de vonken vanonder zijn motorkap, en zegt, ….o godver, kabels verkeerd om!

De Bmw wordt gestart, maar klinkt anders. Ik vrees het ergste. Maar dan ineens vroooaaaar, daar is die verrekte Phoenix weer. De startkabels worden eraf gerukt, kofferbak dichtgesmeten en gazzzzzzz. Na 4 km staat de auto letterlijk voor de deur van Leo van Boxel. Ze heeft de laatste 4 km echt uit de spelonken van haar karterpan geperst. De papieren en sleutel gooien we in de brievenbus en hopen dat de schade mee gaat vallen. Sissend en stomend lijkt de Bmw te willen zeggen – aufwedersehen-. We maken nog een foto en gaan huiswaarts. We zijn allebei sceptisch over de naderende Carbagerun. Gaat het lukken om dit helemaal op het spoor te krijgen. Wat zullen de professionele monteurs van dun Lee hiervan zeggen. We wachten af, meer valt er niet te doen.

Maar 1 ding is heel zeker, TEAM 10 staat voorlopig nog niet aan de startstreep.

Wij houden u op de hoogte.

Door: John
www.realmenrealcars.co.cc

Sunny Moods

Een gezellige drukte gisterenavond in de loods. Nieuwsgierige ogen van de oude meester, de zwager, de huisbazin en een man met een camper (wie the hell was dat eigenlijk?) waren getuige van de klusactiviteiten op deze avond.

Vorige week de onderdelen voor de radiateur nog opgehaald bij de officiële BMW dealer (het mag wat kosten) dus de radiateur weer in ere hersteld en teruggeplaatst. En ondanks dat die niet van de Ikea afkomt hielden we op het laatst toch een plastic dekselachtig afdekplaatje ofzoiets over. Voorlopig maar even in het “doosje over” gedumpt.

Daarna heb ik de buitenste randen van de voorste velgen rood geschilderd voor het rat-look effect. Eerst natuurlijk een beetje schoon gemaakt en een beetje opgeschuurd. Afplakken doen we niet meer bij gebrek aan goede afplaktape. Bij mij op zolder had ik nog een paar nieuwe kwasten gevonden. Ambachtelijk vervaardigde kwasten van hoge kwaliteit chinees varkenshaar zijn een plezier om mee te werken. Maar dat waren deze niet.

Dus maar snel een laagje verf erop gesmeerd. Als het droog is misschien nog een tweede laag.

Tenslotte verdween John op een schoen na geheel in de achterbak om de versterker nog even goed aan te sluiten. Even later gierde er zo’n 140 decibellen door de auto. Dat klinkt weer goed. Althans het geluid an sich. Maar hoe is in hemelsnaam 50 cent (of is het Snoop Dogg?) in de cd speler terecht gekomen? Niet echt onze stijl, maar de subwoofer is er blij mee: I don't know what you heard about me, But a bitch can't get a dollar outta me No Cadillac, no perms, you can't see, That I'm a motherfuckin' P.I.M.P.

Snel uitgezet en uit de stapel cd’s in de loods een cd opgezet waar John had opgeschreven “sunny moods”. Dat moet goed zijn denk ik. En ja hoor. Meteen compenseert Julio Iglesias de boel met wat zwoele spaanse klanken:

Quiéreme, Sin preguntas, sin un por qué, Olvida lo triste que, vivir separados fue.Wat volgens mij zoiets betekent als: Ik weet niet wat je over me hebt gehoord, Maar een vrouwtjeshond (lees: teef) krijgt geen rooie rotcent van mij, Geen Kadett, geen permanent, je ziet niet dat ik een incestueze souterneur ben. Die Julio toch.

Afijn, we zijn weer heel wat opgeschoten vandaag. Nu moet de Beamer eerst door de APK en daarna kunnen we weer verder met de werkzaamheden die de APK keurmeester anders zeker niet door de vingers zal zien.

Door: Martin
http://www.realmenrealcars.co.cc/

Met moeite en pijn naar een puik resultaat

Op woendag 2 mei zou de sleutelavond plaats gaan vinden deze week. We hadden allebei voor ogen om grote stappen voorwaarts te gaan maken. De remschijven waren inmiddels als nieuw afgedraaid, de remblokken waren geleverd. Ook is medestrijder Mart naar de BMW garage afgereisd voor het een en ander aan klein-materiaal. Vol verbazing van Martin werd medegedeeld dat onze BMW niet bekend is met kenteken en gegevens. Dit was wel het geval bij de universele onderdelenboer. Ook constateerde hij dat er nogal veel personeel ''rond' dwaalde in netjes gestreken BMW kledij, maar vroeg zich tevens af of daar ook zoveel klanten tegenover staan op een doordeweekse dag? Het was in ieder geval drukker met personeel dan met potentiële klanten. Ergo, het cruciale onderdeel voor de avond hadden ze dan wel op voorraad, het overige kleinood moest besteld worden.

Had net de muziek op een lekker volume aangezwengeld, toen Mart binnenkwam met onderdelen en koffie. Vol goede moed gaan we aan de slag om de voorremmerij geheel in het nieuw te steken. Ik ging er eens lekker voor zitten op een van de vele reservewielen hier in ons sleutelloodsje. Martin direct achter mij om de benodigde gereedschappen aan te reiken, en  hand en spandiensten te verrichten. Hij vond namelijk dat dit soort revisieachtige werkzaamheden meer iets voor mij waren. In ieder geval werden alle handelingen van het monteren met argusogen gevolgd. Ikzelf was vol zelfvertrouwen begonnen aan dit ''eenvoudige'' klusje. Toch? Oude blokjes eruit, nieuwe erin.....so far so good.

Gelijk na deze handeling kwamen de vraagtekens. Wat heb ik weinig ruimte tussen de blokken? Hier past in de verste verte geen schijf tussen. De nieuwe blokken van een vaag (lees: goedkoop) merk leken ongelofelijk dik en nooit te gaan passen. Wacht even, ik moet iets hebben van hout om de blokken ietwat uit elkaar drukken. Wat is er in de loods te vinden van hout ? We begonnen met een steel van een kwast.......kraak, gebroken. Daarna een staalborstel. Godver, pijn aan mijn klauwen. Bezems, wandelstokken, stukken kozijn, hamerstelen, trapleuningen. Alles werd er tussen gestoken, maar de blokken bleven mij met dezelfde tussenruimte lachend aankijken. Denken, vloeken, tieren.........blijkt toch op den duur zijn vruchten af te werpen. Met veel machtsvertoon van mijn kant, gaat met een bandijzer de remcilinder de goede kant op (naar binnen dus). Hierdoor ontstaat de benodigde ruimte en gaat het remrestauratieproject ineens heel snel. Na een tijdje staan we allebei te kijken naar een goed resultaat. Hajetoo.

Nu even de winterbandjes met velg monteren en klaar. (de 2 voorste M3 velgen waren vakkundig krom gereden en gaan hun leven nu slijten als tuinslanghaspel). Even later kwam ik erachter dat de looprichting van de banden door ons niet goed gemonteerd waren. Even omdraaien dus. Het net gemonteerde wiel bleek met geen mogelijkheid meer van de auto te willen. Wat krijgen we nou weer. De BMW werkt vanavond vooral tegen. Wederom met grof geweld geeft hij het toch op, en monteren we de wielen op de juiste wijze.

De avond heeft dus opgeleverd; nieuwe voorremmen en gemonteerde wielen en pijn aan mijn klauwen. Volgende week staat het monteren van de radiator met de nieuwe onderdelen, en velgen spuiten op het program.

Door: John

http://www.realmenrealcars.co.cc/