Verslag van de Carbage Run 2016

Op 4 juni 2016 was het weer zover. De start van de Carbage Run 2016 zomereditie en na twee jaar afwezigheid waren wij er weer bij. Met dik 500 auto's vertrok de hele stoet vanuit Gorinchem richting Kroatië, via België, Luxemburg, Duitsland, Zwitserland, Italië, Slovenië, Bosnië en uiteindelijk dus Kroatië.

De eerste dag zoals gewoonlijk veel snelweg. Via Antwerpen richting Luxemburg en al snel twee van de drie opdrachten in de pocket; een teamlid in Roy Donders pak mee naar de finish nemen en een foto van de auto naast een tankwagen van Total. Het Roy Donderspak via via kunnen regelen (nieuw in de verpakking) en in Antwerpen bij het distributiecentrum van Total de tweede opdracht volbracht. Een goed begin dus. De oorspronkelijke route zou ons in Frankrijk brengen maar vanwege problemen met vergunningen lag de finish in het Schwarzwald in Duitsland bij een oud vliegveld, waar we onze tent opzetten naast een camper van drie gasten uit Brabant. Het wordt een gezellige avond. Het bier in onze koelkast is lekker koud gebleven en smaakt goed bij de hamburgers en worsten op de barbecue.

De tweede dag vertrekken we vol goede moed. Het beloofd een hele mooie route te worden via Davos en daarna een paar mooie bergpassen en uiteindelijk de finish in Italië. In Davos volgen we de bordjes Fluelapas, de eerste pas die we moeten nemen. Halverwege de pas gaat het fout, De Beamer loopt warm en we zetten hem aan de kant om af te koelen.


Na een tijdje proberen we het weer maar we komen niet ver. Meteen weer de meter helemaal in het rood. John denkt dat het de waterpomp of de thermostaat is die de geest heeft gegeven en we besluiten rustig bergaf terug naar Davos te rijden waar we langs een BMW garage zijn gekomen. Bij de BMW dealer kunnen ze ons echter niet helpen. Ze hebben geen onderdelen en zeker niet voor een auto van ons bouwjaar. Een aardige in Davos wonende Nederlandse man wijst ons in de richting van een andere garage. Daar aangekomen leggen we het probleem uit en rijden de beamer naar binnen.

Na een tijdje constateren de monteurs dat er helemaal geen water meer in zit om er vervolgens een paar gieters in te gooien. Proberen maar weer. Hopelijk is het dat en hoeven we geen waterpomp of thermostaat te vervangen (zouden we die al kunnen vinden).
€ 25,00 later zijn we weer op pad en voor de tweede keer draaien we de  Fluelapas op. Een schitterende route overigens maar de beamer heeft het nog steeds zwaar. Regelmatig moet hij even afkoelen en moeten we water bijvullen. Gelukkig hebben we genoeg water bij ons maar we maken ons zorgen.

Zouden we de Carbage Run wel uit kunnen rijden of moeten we gaan proberen de beamer thuis te krijgen?
Beneden in het dorp eten we een bord spagetti en besluiten in elk geval om de Ofenpas (die ook op de route ligt) maar te laten voor wat het is. Ondertussen stroomt het water weer uit de auto. De finish halen is onze enige opdracht voor vandaag en dan kijken we morgen wel verder.

Als we 's avonds in Italië aankomen regent het dat het giet. De finish ligt in Valdaora bij een skipiste. We hebben gezien de regen geen zin om de tent op te zetten, zoeken een afdakje en parkeren de beamer ervoor. Met een beetje passen en meten kunnen de luchtbedden en slaapzakken net onder het afdak liggen. We liggen in elk geval droog vannacht.Naast ons parkeren ook drie teams waarvan een ook met een BMW die wat problemen hebben met de versnellingsbak. En als wij na  een paar pilsjes de slaapzak in kruipen ligt de versnellingsbak van de buren al naast de auto. Zij sleutelen nog even door en als we de volgende ochtend wakker worden is de klus blijkbaar geklaard. Ook zie ik een lege fles Jack Daniels, Berenburg en diverse legen flessen bier. Als dat maat goed is gegaan.

Dag drie word een spannende dag voor ons. Erop of eronder, doorgaan  of stoppen. Wat gaat de beamer doen? We zullen het gaan meemaken als we door Italië richting Slovenië vertrekken. Net als op dag 2 zullen we deze dag geen punten meer pakken. De opdrachten dit jaar zijn veelal niet leuk (neem een zo lang mogelijke tie-wrap mee naar de finish) of zo goed als niet te doen (maak een foto van een teamlid in een bruim berenpak op een wit paard). Proberen de finish in Slovenië te halen zal onze enige opdracht zijn.

We zijn in een eerdere editie van de Carbage Run ook door Slovenië gereden en weten dat de bergen hier hoger en steiler zijn dan waar dan ook. Een hele uitdaging dus voor de beamer.
Het begint goed. Zolang we niet zwaar hoeven te klimmen loopt en draait alles prima constateren we onder het genot van een bakkie koffie. Wederom een prachtige route. Slovenie is zeker een van de mooiste landen van Europa als je een liefhebben bent van natuur ten minste.
.

Onderweg nemen we nog een duik in een ijskoude rivier, luchen op een prachtige plek en gaan weer verder. Maar de bergen worden hoger en steiler dan voorgaande dagen en het duurt dan ook niet lang voor de beamer staat te fluiten als een fluitketel. Afkoelen, water bijvullen en weer een stukje rijden, een ritueel dat we nog vaak zullen herhalen de komende dagen. We proberen nog om de motorkap met behulp van een stukje boomstam en een tie-wrap een stuk open te zetten voor meer koeling tijdens het rijden. Meteen wordt ons voorbeeld gevolgd door wat andere teams die ook zijn warmgelopen Uiteindelijk is het dit ook niet helemaal als onder het rijden de motorkap ineens omhoog vliegt. Gelukkig zijn we inmiddels aan de afdaling begonnen. Zonder verdere problemen halen de de finish. We parkeren de auto weer bij de camper van de Brabanders en maken er weer een hele gezellige avond van met bier, whiskey en sigaren.

De vierde dag brengt ons naar Bosnië waar de douaniers nooit vrolijk zijn. Lange wachtrijen aan de grens en alles controleren. En dat bij 30 graden. Door het glooiende landschap van Bosnië rijden we naar Kroatië en  uiteindelijk weer terug naar Bosnië. Als we achter een ouwe Saab rijden breekt daar de stang van de koppeling compleet af. We stoppen met enkele teams voor een huis en de Saab gaat op de krik om met tie-wraps gerepareerd te gaan worden. De man des huizes komt een kijken wat er allemaal op zijn oprit gaande is. In gebrekkig Engels leggen we de situatie uit waarna hij weer terug sjokt om even later met een mandje met blikken bier terug te komen. Even later komen er nog wat meer familieleden poolshoogte nemen en komt ook de traditionele Bosnische cake, gebakken door de vrouw des huizes, te voorschijn. Als de cake op is en de auto gemaakt nemen we afscheid van deze aardige mensen en gaan weer verder. In een restaurantje met een onleesbare Bosnische kaart (gelukkig weet de ober wat chicken is) eten en drinken we 's avonds nog voor in totaal € 12,00. Voldaan sturen we daarna richting de finishplaats waar we wederom onze vrienden met de camper opzoeken. Wat gaat zo'n week snel zeg. Morgen alweer de laatste dag. De volgende ochtend komt er van alles uit de keuken van de camper. Koffie, soep en worsten zorgen voor een stevig ontbijt. Daarna pakken we onze spullen in en gaan eerst op zoek naar een supermarkt om onze koelkast te vullen met brood, beleg en natuurlijk het belangrijkste, bier.

De laatste dag  beloofd weer een prachtige route langs de Plitvice meren en de kust van Kroatie.  We moeten voor 20.00 uur vanavond finishen omdat de prijsuitreiking om 22.00 uur zou moeten plaatsvinden.

Vandaag overigens wel een leuke opdracht. Ergens moet een neergestort oud vliegtuig liggen. Met een foto in de hand lopen we een kleine supermarkt binnen in Bosnië. In de supermarkt is een man die wel weet waar het vliegtuig ligt. Hij spreekt geen woord Engels maar met handen en voeten en een door hem getekende route hebben we wel een idee waar we heen moeten. En daar waar alle teams linksaf gaan knijpen wij er rechtsaf tussenuit, op zoek naar ons vliegtuig.

Aangekomen in het dorpje vragen we met de foto in de aanslag aan verschillende inwoners waar het vliegtuig precies ligt. We krijgen telkens hetzelfde antwoord. Die is jaren geleden al weggehaald. Dat is balen zeg maar tegelijkertijd ook raar. We achten de kans dat er twee van deze vliegtuigen ergens langs de route zouden liggen niet erg groot en teleurgesteld vervolgen  we de reis. Achteraf bleek er toch nog een te liggen op de grens van Bosnië en Kroatië. Geen punten dus maar wel weer een schitterende route.

Bij de finish aangekomen is het druk. Omdat alle teams met hun auto op de foto moeten staan we uren in de rij. Onze vrienden staan al op de camping met de camper en komen al snel langs met ... worsten. Ze hebben een plaatsje vrij gehouden voor ons op de camping maar voorlopig staan we nog wel even in de rij. Maar, we hebben het toch maar mooi gehaald! Uiteindelijk parkeren we de beamer naast de camper en gaan met z'n alle naar het eindfeest. Het wordt nog een lange gezellige avond.

Na een paar uurtjes slaap pakken we de slaapzakken en luchtbedden in, nemen afscheid en precies om 08.00 uur vertrekken we naar Prinsenbeek. En daar waar we de tweede dag nog zeker waren dat dit de laatste keer zou zijn voor de beamer gezien alle problemen, zijn we nu al weer aan het bedenken wat we voor de volgende keer weer kunnen veranderen en verbeteren aan de auto.   Uiteindelijk veel later dan gehoopt, door in totaal drie uur in de file, een keer zonder benzine (twee kilometer voor de pomp) komen we om 03.00 uur in de ochtend thuis aan. Het was weer een geweldige week. De beamer staat inmiddels weer in de oude koeienstal. Hopelijk mag hij er volgend jaar weer uit.

Gelukkig hebben we de foto's nog: